Konu Tarihi: 14.03.2014- 21:42

---

Darbe de sürüyor mücadele de! - T. Kor

12 Mart askeri darbesinin 43. yılı...

 

12 Mart darbesinin 43. yıldönümü. Bundan on yıllarca önce gerçekleşen askeri darbe bilindik yalanlardan “ülkenin refahı” argümanlarına sarılırken asıl amacı yükselen işçi ve emekçi mücadelesini ve onun devrimci önderliğini tasfiye etmekti. Uygulanan şiddet, verilen ceza kararları, çıkarılan yasalar tümüyle bunu hayata geçirmek üzerine kuruluydu.  

Devrimcilere yönelik katliamlarla düzen adına başarı yakaladığını düşünenler ise çok geçmeden yanıldıklarını gördüler. Darbe öncüleri katlederek mücadeleyi sekteye uğratsa da devrimci mücadeleye olan güvenin, işçi ve emekçilerin taleplerini daha yüksek sesle dillendirmesinin önüne geçilemedi. Darbe döneminde nispeten geri çekilen mücadele darbeyi aşarak yeniden güçlendi. Daha darbe günlerinde Enboy işçileri TEKSİF’teki bürokratların direnişlerini sahipsiz bırakması üzerine 1000 işçiyle sendikanın iki binasını işgal etmişti. Büyük işçi direnişlerini, Taksim’de kitlesel 1 Mayıs mitinglerini yaratarak yolunu yürüdü. Başta devrimciler olmak üzere kitlelerin darbe karşısında iradeleri koruyan duruşuyla mücadele çok daha güçlü çok daha hınçlı büyüdü. Denizler’in, Mahirler’in, İbolar’ın ardılları fabrikalarda, emekçi mahallelerinde, okullarda mücadeleyi daha da güçlendirdi. Sendikal alandaki mücadeleyle ileri adımlar atan sınıf hareketi daha kitlesel daha örgütlü eylemlerle özne olarak mücadele içerisinde yer tutmaya başladı. Bu yanıyla 12 Mart darbesi sadece sermaye devletine birkaç yıllık soluklanma kazandırmaktan öteye geçemedi.

Bunun için ABD merkezli 12 Eylül darbesi 12 Mart’ın baskı ve saldırı politikasının yanına çok daha geniş kapsamda hazırlanmış, uzun vadeli kuşatmayı önüne koymuştu. Çok yönlü gericilikle, yozlaşmanın önünü açan propagandalarıyla, yasalardaki kritik düzenlemeleriyle 12 Eylül çok daha ağır bir darbe oldu.

AKP eliyle süreklileştirilen darbe

12 Mart darbesinin üzerinden geçen on yıllara rağmen aynı baskı yasaları aynı zor aygıtları ile işçi ve emekçilerin mücadelesi bastırılmaya çalışılıyor. Darbe dönemi uygulamaları olağanlaştırılarak, normal işleyiş yasası içinde karşımıza çıkıyor. Tayyip erdoğan’ın gittiği her kent polis tarafından kuşatılıyor, ‘eylem yapacağı tahmin edilenler’ gözaltına alınıyor. Adı konmamış sıkıyönetim uygulamaları kolluk gücünden yargıya devam ediyor. Darbelerin kitap toplatan uygulamaları günümüzde basılmamış kitabın yok edilmesine kadar uzanıyor. “Örgüt üyesi olmaksızın örgüt adına propaganda yapmak” diye bir suç tanımlaması yapılarak hiçbir gerçekçi ve somut delile dayanmadan, “poşu taktığı”, “sendika eylemlerine düzenli katıldığı”, “parasız eğitim” isteyen pankart astığı için hapis cezaları yağdırılıyor. Sendikalar yasasındaki düzenlemelerle işçi örgütleri patronların saldırına açık hale getiriliyor. Sendikal nedenlerle işten atma karşısında 12 aylık tazminat dışında patronlara hiçbir yaptırım uygulanmıyor.

Fakat tüm bu darbe ruhunu içselleştirmiş günümüzdeki uygulamalar da mücadelenin önünü kesmeye yetmiyor. İşçiler, emekçiler ve gençler talepleri, hakları ve gelecekleri için tüm bu baskı koşullarına rağmen örgütleniyor, mücadele ediyor. 12 Mart darbesinin başaramadığını bugünkü sermaye devleti de başaramıyor. Darbe dönemlerini aratmayan AKP iktidarı karşısında Türkiye mücadele tarihinin en kitlesel eylem dönemlerinden biri yaşanarak Haziran Direnişi yaşanıyor. Darbeleri, darbe süreçlerinin baskı politikalarını süreklileştirenler karşısında direniş cephesi de mücadelesini sürdürüyor. Fabrikalarda işçilerin fiili-meşru mücadelesiyle darbe dönemlerinin vurduğu prangalar parçalanıyor. Bugün toplumsal ölçekte Haziran Direnişi’nin yarattığı etki sınıf içinde Greif işgaliyle güçleniyor. Greif işçileri, 12 Mart, 12 Eylül darbelerinin asıl hedefi olan sınıf hareketini kontrol altında tutmayı amaçlayan, işçileri sendika bürokrasisine mahkum etmeye çalışan duvarları aşıyor. Bunun için yeniden “darbelerin hükmü yoktur!” diyebiliyoruz.

Bu da gerici ablukanın, faşist baskı ve zor aygıtlarının haklı dava karşısında ancak bir yere kadar düzeni ayakta tutabileceği gerçeğini bir kez daha gösteriyor. Düzen ne kadar güçlü olursa olsun akıbeti 12 Mart, 12 Eylül darbelerinin yaşadığı gibi politik olarak iflas olacaktır. Mücadele tüm bu on yılların deneyimiyle güçlenirken darbeler, düzenin çırpınışları olarak anılıyor.

Darbeler, AKP iktidarıyla ayyuka çıkan düzen gerçeği karşısında tarih bir kez daha doğruluyor: Son sözü hep direnenler söyler.

Kızıl Bayrak