Haziranda cesur insanlar sokağa çıkmıştı. Cesur ve akıllı. Diktatör gücünden pek kaybetmemiş gözüküyordu, isyan başladığında. En azından öyle sanılıyordu. Güçlüydü, en azından şimdi olduğundan çok daha güçlüydü ama kimse umursamadı bunu.
Gazdır, tomadır, takan yoktu. Tehditleri de
Her açıdan bugünle kıyaslanamayacak kadar eli kuvvetli olan diktatör karşısında milyonlar dik durdu, boyun eğmedi. Çöken bir iktidarın meydan okumalarına onu tiye alarak yanıt verdi.
Peki şimdi bu panik neden?
Evet, bir yandan Haziran ruhu kendini her gün, her an hissettiriyor. Öte yandan bu ruhu boğmak, ülke ve kendi geleceğini ellerine alma iradesiyle hareket edenlerin özgüvenini kırmak, çaresizleştirmek, oyun dışına itmek için sistematik bir çaba harcanıyor.
Gezi sırasında bunun olacağını söylüyorduk. Diktatörün gidişine imza atmak isteyeceklerini. Bu onuru halka bırakmamaya çalışacaklarını. Bugün epey yol aldıklarını söylemek durumundayız.
Bu köşede, Meclis muhalefetinin bitmiş bir hükümetin düşmemesi için çaba gösterdiği defalarca ileri sürüldü. İlginç olmalı, son yıllarda birçok ülkede sokağın gücüyle hükümet değişiklikleri gerçekleşir, emperyalist merkezler bunları devrim diye alkışlarken, bizde yıllarca AKPnin arkasında duran odaklar, diktatörün gitmesini değil, zayıflamasını istediler.
Henüz ellerinde bir alternatif yoktu ama daha önemlisi diktatörün aydınlanmacı, yurtsever ve sol kimlikli bir halk hareketinin sonucunda gitmesi işleri karıştıracaktı.
Haziranda halkımız bir paratoner gibi bütün tepkiyi üzerine çeken diktatörün işini bitirirken, ABD ve sermaye sınıfı da gereken mesajı alıyordu.
Zaten hoşnutsuz olmaya başladıkları diktatörün arkasında durmaya devam edemeyeceklerini, halkın öfkesinin daha radikal ve siyasal biçimler alabileceğini anladılar. Diktatörün gidişine imzayı halk atmamalıydı. Kalabalıklar en fazla yancı rolü oynayabilirdi.
Bunun için o kadar gaz yedik, gençlerimiz öldü, adam gitmedi hissini yaymaya başladılar. Devreye başka güçler girdi, itiraz edilmesi çok zor sokak görevini yaptı şimdi sıra sandıkta söylemi öne çıkarıldı.
Sokağın bir türlü alt edemediği ama sandıkta da kolay kolay gitmeyecek bir diktatör görüntüsü. Dahası da var: Faşizmin eli kulağında!
Diktatörün kitaba uygun bir faşist diktatörlük tesis etmek için girişimlerde bulunması, bunu istemesi, çılgınlıklara kalkışması, mümkündür. Evet. Ancak bu olasılık Haziranda da vardı, lakin halk bu tehdidi ciddiye almıyor, kendisi meydan okuyordu.
Şimdi neden panik başladı?
Çünkü ya seçimleri yine kazanırsa sendromu sistematik bir biçimde bu toplumun bütün dokusuna yayıldı. Yaydılar.
Kritik komşuların sırtını döndüğü, ABD ve ABnin bittin dediği, sermaye sınıfının geleneksel kesimleri ile yeşil sermayenin bir bölümünün çizdiği, nüfüsun en az yarısının nefret objesi haline gelen bir siyasetçinin bu işi kıvaracağından korkmaya başlayan Hazirancılar, Geziciler!
İddia ediyorum, bu bir mühendislik çalışması, bu bir algı yönetimidir.
Bakın Kılıçdaroğluna, hiç panik var mı? Tersine özgüven patlaması yaşıyor.
Mesele nedir?
Diktatörü hakim oldukları araçlarla, halkı tamamen devre dışı bırakarak, sonrasını sağlama alarak kenara çekecekler. Ha, diktatör direniyor, çılgınca şeyler yapmayı planlıyor. Yapar, can acıtır. İyi de bu olasılığa karşı bu halkın kendini savunacak tek aracı Haziran ruhu değil mi?
Oysa o ruhun kötürümleşmesi için muazzam bir kampanya sürdürülüyor. Yaratıcı akıl, cesaret, sosyal medyaya sıkışmaya, kaset savaşlarına mahkum edilmeye çalışılıyor.
Daha fazla yazmaya gerek yok. Zaten diktatörün ekmeğine yağ sürüyorsunuz saçmalığına yanıt yetiştirmekten gına geldi.
Geçenlerde bir kanalda, gençten biri, tüm sevimliliğiyle ''eskilerin bizim zamanımızda' diye başlayan konuşmaları artık geride kaldı'' diyordu. '' Artık bizim zamanımız!''
Gezi çok şeyi değiştirdi bu ülkede. Erdoğan'ı korkutmakla kalmadı, bütün bir toplumun umudu haline geldi. Bir ay boyunca ülkenin dört bir yanında kendiliğinden isyan bayrağı çekenler dosta, düşmana bu ülkenin, bu ülke insanın hiç bir şekilde karanlığa ve gericiliğe mahkum edilmeyeceğini haykırdı. Gezi buydu. Bu yüzden bu toprağın umudu haline gelebildi.
Erdoğan ister seçimle gitsin, isterse bırakıp gitmek zorunda kalsın, tek yetkili başkan-diktatör hayalleri kurarken bu hale gelmişse, bunun en büyük payı, o gezidir, ''artık bizim zamanımız' diyen o gençlerdir, ve bu ülkenin aydınlanmacı, laik, yüzü sola dönük birikimidir.
Erdoğan gidecek, bu tek adam diktatörlüğü, bu tek adam diktatörlüğünün yarattığı iğrenç ilişkiler son bulacak. Güzel. Ama çok daha önemlisi, çok daha güzeli, bu ülke insanını çok daha ilerilere taşıyabilecek bir aydınlanmacı birikimin var olduğunu duyumsayarak uyanmak, ve her yeni güne bu duygu ve düşüncelerle başlayabilmek
Sitemiz Bir Paylasim
Forum sitesidir Bu nedenle yazı, resim ve diğer materyaller sitemize
kayıtlı üyelerimiz tarafından kontrol edilmeksizin eklenebilmektedir. Bu
nedenden ötürü doğabilecek yasal sorumluluklar yazan kullanıcılara
aittir. Sitemiz hak sahiplerinin şikayetleri doğrultusunda yazı ve
materyalleri 48 Saat içerisinde sitemizden
kaldırmaktadır.
Bildirimlerinizi info@solpaylasim.com adresine
yollayabilirsiniz.
