SolPaylaşım  
Ana Sayfa  |  Yönetim Paneli  |  Üyeler  |  Giriş  |  Kayıt
 
OTURUYORSAN KALK; AYAKTAYSAN YÜRÜ; YÜRÜYORSAN KOŞ!
Yurt ve dünya sorunlarına soldan bakan dostlar HOŞGELDİNİZ .Foruma etkin katılım yapabilmeniz için KAYIT olmalısınız.
Yeni Başlık  Cevap Yaz
Yirminci yüzyılı geri getirmek…           (gösterim sayısı: 3.085)
Yazan Konu içeriği
Üye Profili boşluk
melnur
[ Gelenek ]
Kurucu
Varsayılan Kullanıcı Resmi
Kayıt Tarihi: 02.08.2013
İleti Sayısı: 10.955
Konum: İstanbul
Durum: Forumda Değil
İletişim E-Posta Gönder
| Özel ileti Gönder

36 kere teşekkür etti.
50 kere teşekkür edildi.
Konu Yazan: melnur
Konu Tarihi: 14.12.2016- 09:44


Yirminci yüzyılı geri getirmek…

Kemal Okuyan


Hürriyet’in manşetiydi “Yirminci yüzyıl şimdi bitti”; Fidel Castro’nun ölümünün ardından. İlk gençlik yıllarımdan beri bu gazete bende özel bir tiksinti yaratmıştır; bir tür resmi gazetedir, egemen ideolojinin güçlü sesidir, her zaman devletlidir ve şaşmaz bir biçimde komünizmle mücadelenin amiral gemisidir.

Kıt akıllıların düzeninde sermayede ne kaldıysa artık, Hürriyet, sahibinden bağımsız bir biçimde, o aklın temsilcisidir.

“Yirminci yüzyıl şimdi bitti” başlığı, bugünkü dünyayı kabullenmeyenlere “şimdi hapı yuttunuz” sataşmasını da içeren iğrenç bir ideolojik saldırı olarak görülmeli kuşkusuz. Ancak bu bayağılık, saygısızlık, başlığa içerilen aklı ortadan kaldırmıyor.

“Yirminci yüzyıl şimdi bitti”, uluslararası gericiliğin son 40 yıla damga vuran manifestosunu ele vermektedir. Yüzyılı bütün sonuçlarıyla birlikte ortadan kaldırmak, 1980’lerden itibaren tekellerin dünyasının temel mottosuydu, bundan asla vazgeçmediler.

Ne vardı 20. yüzyılda?

Yirminci yüzyıl, emperyalizmin insanlığa reva gördüğü iki büyük savaştan, kanlı faşist diktatörlüklerden ibaret değildi. 1917 Ekim Sosyalist Devrimi vardı, ABD ya da AB bayraklarına-himayesine gereksinmeyen, yüzünü sola dönen bağımsızlıkçı hareketler vardı, karanlığa ve zorbalığa karşı büyük direniş vardı, başat emperyalist ülkelerin borusunun ötmediği geniş coğrafyalar vardı, büyük insanlığın kavgası, yaratıcılığı, umudu ve kararlılığı vardı.

Hürriyet bütün bunlardan ölesiye nefret eden bir zihniyetin gazetesi. “Herkesi dize getirdik, Küba dışında” diye hayıflanan merkezlerle içli dışlı bir operasyon üssü. Castro’nun ölümüne böyle bir tepki vermeleri son derece yerinde, çünkü belli ölçülerde haklarıdır. Fidel onların karizmasını çizen bir halkın efsane lideriydi.

Lider, “Benim halkımın efsanelere gereksinimi yok” diyerek veda etti, sosyalist Küba yerinde duruyor. Bu açıdan Hürriyet’in başlığı aynı zamanda bir savaş ilanıdır: 20. yüzyılın bütün sonuçlarını, izlerini ortadan kaldırıncaya kadar yıkıma devam!

Aptallar! Yıkılmakta olan düzeninizdir.

1.5 asrı aşan etkili bir mücadele tarihi olan işçi sınıfının uluslararası ölçekte en fazla geriye çekildiği, yani o alçak düzeninizi o kadar da tehdit etmediği bir dönemde bile krizden, savaştan, çaresizlikten kurtulamadınız. IQ sorunu olan liderlerle, en temel özgürlükleri yok ederek ayakta kalmaya çalışıyorsunuz.

20. yüzyıl bitmişmiş…

Tarih ileriye doğru akacak elbette, geriye dönüş yok ama geçmişte insanlığın ileriye doğru yaptığı hamlelerin izleri, sonuçları, dersleri ortadan kaldırılamaz.

20. yüzyıla geriye gidemeyiz ama 20. yüzyıl geri gelecektir.

20. yüzyıl dosyasını bir an önce kapatmak istediklerine göre orada çok ama çok fazla şey var. Böyle bakacağız ve 20. yüzyıl farklı koşullarda bir kez daha geri geldiğinde, hata yapmamak için dersimizi iyi çalışacağız.

Hemen şimdi ne söylenebilir?

Devrimler taktik değil stratejik süreçlerdir. Devrimci olmayan bir strateji, kriz anında devrimci bir taktiğe evrilse dahi tutunamaz. Bolşeviklerin 1917’deki başarısı, öncesi bir yana Lenin’in 1915’ten itibaren ısrarla geliştirdiği bir stratejik yaklaşımın ürünüdür. Görülmüştür ki, devrimci bir stratejinin olgunlaştırılması için güce değil güçlenme iradesine ihtiyaç var.

20. yüzyıl işçi hareketinin zayıf dönemlerinde devrimci stratejilerin daha “gerçekçi” stratejiler için elden çıkarıldığı sayısız örnek vardır. Dediğim gibi, 1915 yılında Rusya’da siyasal güç dengeleri bolşeviklerin lehine filan değildi; tersine “akıl” varsa, aman ayağımızı yorgana göre uzatalım demek gerekirdi.

1921, 1923, 1924’te Alman Devrimi’nin yenilmesinin en temel nedeni, 1915’te ya da öncesinde devrimci bir stratejiyi kararlı bir biçimde geliştiren bir siyasi öznenin ortaya çıkmış olmamasıdır. Ortalık karıştığında işçi hareketinin en devrimci, en gelişkin öncü unsurları “devrimci” pozisyon aldıklarında, bir ur gibi duruyorlardı. Olmadı.

Sonrasında, örneğin 1934, 1936’da, 1945’te, 1974’te sayısız kez tarihsel yol ayrımlarıyla karşılaşıldı. Avrupa’nın birçok noktasında kapitalizmin temelleri çatırdıyordu, komünist hareket devrimci olmayan bir stratejiye devrimci bir taktik oturtmayı bile denemedi. Güçler dengesinin işçi sınıfının aleyhinde olduğu söylendi, oysa bazı örneklerde bu tartışmalıydı. 1934 Avusturyası’nda, 1936 Fransası’nda, 1945 İtalya ve Fransası’nda koşulların işçi sınıfının iktidarı için elverişsiz olduğunu söylemek için elbette birtakım gerekçeler ileri sürülebilir ama tersi de geçerlidir. Andığımız kesitlerde devrimci bir özne, sermaye düzenini pekala alaşağı edebilirdi.

Böyle bir strateji yoktu.

Devrimci bir strateji akılsızca hamleler, macera arayışı ya da “radikal” mücadele biçimlerinin fetişleştirilmesi değildir. Buradan hareket edilirse 1934’te Viyana’da, 1945’te İtalya ve Fransa’da bayağı “devrimci” bir işçi hareketi vardı. Republikanischer Schutzbund, Avusturya’da işçi sınıfının öz silahlı gücüydü, polis yetmedi, ağır silahlarla saldıran ordu birlikleri zar zor ele geçirdiler işçi mahallelerini. Sosyal demokrat işçiler faşizme karşı mücadele ediyor, sosyal demokrat parti liderliği “aman sakin” diyordu, devrimci komünistler ise çok zayıftı.

İtalya ve Fransa’da savaş bittiğinde komünistler en büyük, en prestijli, en örgütlü ve tepeden tırnağa silahlı güçtü. Koşullar elverişsizdi, öyle mi?

Eksik olan, geçmişten bugüne gelen bir devrimci stratejiydi. “Şimdi devrimci olma zamanı” diyerek olmuyor bu işler; güçlenmek için, dengeleri değiştirmek için her tür ilkesizliğe imza atıp sonra beyaz atlı prense dönüşülmüyor. Çünkü siz kafanızda “devrimci” bir dönüşüm geçirseniz bile, hitap ettiğiniz, kendinize çektiğiniz toplumsal kesimler o dönüşüme ayak uydurmuyor, heybenize doldurduğunuz düzen içi bağlar sizi tehdit ediyor, onları kaybetmemek için uğraşmaktan önünüzü göremiyorsunuz.

20. yüzyılın tarihinde bunlar var.

Bir de sosyal demokrasi.

Hep ihanetinden söz ederiz sosyal demokrasinin. İyi de o bir kez gerçekleşti. İşçi sınıfı hareketi olmaktan düzen partisi olmaya 20. yüzyılın başlarında terfi etti sosyal demokrasi. İhanet orada. 1934’te, 36’da, 45’te ihanet yok.

Oradaki ihanet (ihanet demeyelim isterseniz, yanlış diyelim) sosyal demokrasiyle işbirliği yaparak dengeleri işçi sınıfının lehine değiştirebileceğini sananların davranışında aranmalıdır.

Koşullar mı elverişsiz? Tamam o zaman, maceraya atılma; sıkı dur, sermaye sınıfının kestaneleri ateşten senin elinle almasına izin verme, burjuva hükümetlerine katılma, işçi sınıfının bağımsız hattını güçlendir, kapitalist düzene ilişkin her tür hayali, yanılsamayı ortadan kaldır. Koşulların daha elverişli hale gelmesini bekle, daha doğrusu bunu bekleme de buna yardımcı ol.

Ders çok.

Biz dersimizi iyi çalışmazsak, Hürriyet daha nice başlıklar atıp sinirimizi bozacak.

Oysa hiç değilse şunu bilelim, kendilerinin sinirleri o kadar bozuk ki! Hepsinin. Dedim ya, cicim yıllarında bu haldeler. 1934, 36, 45, 74 uğrakları insanlığın karşısına bir kez daha çıktığında karşılarında “elverişsiz koşullar”dan söz edenler olmayacağını iyi biliyorlar.

Fidel’e gelince…

O dersini iyi çalışmıştı, hayatlarının dersini verdi zorbalara, sömürücülere…

Nasıl mı?

Herkes Fidel’in başta komünist olmadığını, sosyalist devrimi hedeflemediğini bilir. Ama sanırlar ki, çooook “geniş” düşünüyordu Fidel.

Fidel Lenin’le birlikte 20. yüzyıl ittifaklar dahisidir. Her ikisi de büyük devrimcilerdi ve hiçbir zaman kendi devrimci stratejilerini başka projelere eklemlememiş, bu anlamda kendi hareketlerini hep merkeze koymuşlardı. Fidel kendisini başında beri bir ittifaklar zincirinin parçası olarak görmedi. Onun müttefikleri en “zayıf” anında dahi Fidel ve 26 Temmuz’un iradesini kabul edenlerdi.

Hürriyet boşuna atmadı o başlığı…

Boşuna yaşanmadı 20. yüzyıl. Göreceksiniz.



Yeni Başlık  Cevap Yaz



Forum Ana Sayfası

 


 Bu konuyu 1 kişi görüntülüyor:  1 Misafir, 0 Üye
 Bu konuyu görüntüleyen üye yok.
Konuyu Sosyal Ortamda Paylas
Benzer konular
Başlık Yazan Cevap Gösterim Son ileti
Konu Klasör Erkan Baş: Önümüzdeki yüzyılda karanlığın yaşanmamasının güvencesi TİP'in güçlenmesidir... melnur 6 495 14.05.2023- 04:08
Konu Klasör Cumhuriyetin ilk yüzyılı: Cumhuriyetin kuruluş yılları... melnur 0 172 27.10.2023- 04:00
Konu Klasör TKP geri dönüyor melnur 6 5818 13.11.2016- 02:36
Konu Klasör Geri adım yok! umut 0 4752 12.04.2014- 23:13
Konu Klasör Günlük soL geri geliyor solcu 9 8686 21.03.2015- 09:17
Etiketler   Yirminci,   yüzyılı,   geri,   getirmek…
SOL PAYLAŞIM
Yasal Uyarı
Sitemiz Bir Paylasim Forum sitesidir Bu nedenle yazı, resim ve diğer materyaller sitemize kayıtlı üyelerimiz tarafından kontrol edilmeksizin eklenebilmektedir. Bu nedenden ötürü doğabilecek yasal sorumluluklar yazan kullanıcılara aittir. Sitemiz hak sahiplerinin şikayetleri doğrultusunda yazı ve materyalleri 48 Saat içerisinde sitemizden kaldırmaktadır.
Bildirimlerinizi info@solpaylasim.com adresine yollayabilirsiniz.
Forum Mobil RSS