Çok rastladık, demokrasi olsa daha iyi olmaz mı denmesine. Kimin itirazı olabilirdi ki? Kendi adıma mahalle muhtarının aklı başında, uygar, dürüst biri olmasını küt bir yobaza tercih ederim doğrusu. Veya belediye yönetiminin diyalog kurulabilir, yer yer aynı dili konuşabildiğiniz insanlarda olması da öyle Hayır istemem, diyeniniz çıkar mı?
Ama lafı ilk açan, memleketin sorunları demokrasiyle çözülecek, öyle sosyalizmin ertesine kalmayacak diye devam ederse de, dur bakalım deriz. Halka yalan söylemek suçtur, çünkü. En iyi, en uygar, en dürüst sosyal-demokrat bir yönetim; veya şöyle diyeyim, kapitalizm içinde olabilecek en ileri versiyon kapitalizmin yarattığı veya yeniden biçimlendirerek ürettiği sorunları çözemez. Kapitalist egemen sınıflar nasıl bir yönetimi tercih ederler; bunun sabit bir kalıbı yok. Bazen faşistini, bazen demokratını
En iyi ihtimalle, sosyalizmi hedeflemeksizin günün sorunlarına karşı mücadele edenler yanlış bir programa sahiptirler ve tıkanmaya mahkumdurlar. Daha büyük bir ihtimalle, farkında olmadan bir yanlışa düşmüş değillerdir ve tam tersine kapitalizmin nasıl daha iyi yönetilebileceğine ilişkin bir iddianın sahibi ve takipçisidirler.
Her durumda, demokratını tercih etmez misin bir misafirlikte karşılaştığınız ikram cümlesi değildir. Kusura bakmayın, birileri de sosyalist seçeneği tercih ediyor!
İyi de sosyalizmi hedeflemeyenler mücadele etmesin mi yani?
Lafı demokrasiden açan arkadaşımız işi iyiden iyiye demagojiye vuracak anlaşılan. Sanki mücadele diye bir salon var, biz de bilet kesiyoruz! Şöyle olmaz mı, peki? Kimse kimseye akıl öğretmeye kalkmasa. Onun yerine doğru düzgün tartışsak. Ve herkes kendi programına, ideolojisine, misyonuna uygun mücadeleyi örgütlemeye çalışsa
Belki de biraz daha rahat olmak mümkündür. Ülkemizde solun CHPden medet ummaya dayalı pratikleri derin köklere sahiptir. Bu kökler gün gelmiş şu parti, gün geçmiş şu hareket tarafından topa tutulmuştur. Ama CHPciliğin eksikliği hiç çekilmez.
Son 30 yılın sendromu ise Kürtçülüktür. Şükürler olsun, uzun zamandır solda neden HEPde hep birlikte olmamız gerektiğini, neden Demirtaşa oy vermemiz gerektiğini vb işleyen zengin bir literatür şekillenmiştir. Azalır, çoğalır, ama eksik kalmaz.
Türkiyede Birikimcilerin AKP yalakalığını bir kenara bırakırsak, solu sosyalizm dışı hedeflere yönlendirmeye yarayan iki kanal bunlardır. Solda eksiklik sosyalist devrim perspektifinin siyasal gündemin her uğrağına uyarlanmasındadır. Sosyalistliğini şu veya bu demokratikleşmenin sonrasına, devrim yolunu güçlendirmeyi başkalarının mücadelesinin ertesine bırakmayan bir soldan söz ediyorum.
Kim böyle bir solu ne ölçüde ihtiyaç olarak görür, bilemem, ama boşluk buradadır ve bu boşluk doldurulmaktadır.
Sol pek güçlü olmadığı, tersine açıkça güçsüz olduğu zamanlarda da benzersiz bir özelliğe, kullanabilirse avantaja sahiptir. Türkiyeye özgü değil ama Türkiyede çok belirgin; sol bir vicdan testidir.
Öyle ki, düzenin en rezil kepaze operasyonları dahi soldan yıkanıp paklanmak ihtiyacındadır. İlk akla gelen örnek yetmez-ama-evetçiliktir. Bunlar olmasaydı AKP tarihsel hamlesini gerçekleştiremezdi bile diyebiliriz. Yobazların kendi kendilerini demokrat ilan etmeleri yetmez. İddianın soldan onaylanması gerekir. Sol pek güçlü olmasa da, açıkça güçsüz olsa bile, bu anlamda onay merciidir. Bu avantajı kullanırsanız güçsüzlük çemberini kırarsınız. Yoksa karşı taraf solun bu ilginç özelliğini istismar eder.
İlle AKP değil istismar eden. 2015de barış süreciyle tepe yaptığında Erdoğan sabotajına uğrayan proje, Türkiye kapitalizminin daha makul, Batıyla uyumlu, yönetilebilir, istikrarlı bir düzen arayışıydı. İddiaya göre bir Türk-Kürt Syriza rüzgârı. Barış, demokrasi, özgürleşme, mütedeyyinlerin ve laiklerin birlikte mutla olacakları bir düzen
O dalga hiç de sağı sıkıştırmıyordu. Daha önceki tabirle bas geç denirken de solun üstüne basılıp sağcı adayların hanesinden evet mührü geçirilecekti. Solculara düzenin düzeltilmesinin dışında faaliyet alanı bırakılmayacaktı. Bu düzeltme işleminin üstüne solla bitişik bir dizi tabela asılmıştı. Barış, demokrasi, özgürlük, hoşgörü bunların sağın elinde demagoji olduğunu, sol tarafından onaylandığında samimiyet kazanacağını herkes bilir. Tam olarak bilgi değilse de, içi doldurulmamış bir kanaattir.
Biz barış ama hangi barış, demokrasi ama hangi sınıf için, özgürlük ama kimin özgürlüğü, hoşgörü ama kimin kime diye sorarız. Burada biz Marksistlerdir. Halkın adı konmamış, içi doldurulmamış kanaat veya zannı bunları sola mal eder. Sorularımız hiç de güçsüz değildir.
Halk inancını istismar etmek için, bir ölçüde de hakkını vermek gerekir. 2015de bu da vardı. Özgürlük halaylarla geliyordu!
2017 yazında solculuğu boşa düşürmeye yönelik baskı yine gündemde. Ancak bir farkla. Şimdi halkın değerlerini istismar etmek için, örneğin adalet sözcüğünün sol bir tını vermesi için herhangi bir şey yapılmıyor. Yürüyüş destekçisi Saadet Partisi Sivas katliamının provokatörlerince temsil ediliyormuş, ama ne gam. Merkez medya MHPden çıkan yeni partiyi merkez sağ olarak ilan etti bile. Eskiden Madımaka gidilecekse Alevi aydınlanmasına çiçek atılırdı, feodalizme ve dinciliğe değil
Marksistler yine doğal reflekslerini verebilirler ve kavramın sınıfsal içerik ve uzanımlarına işaret edebilirler. Düzenin Batıyla daha uyumlu, yönetilebilir, istikrarlı olması yönündeki projeleri, solun alanını doldurmaya yönelik manevra içermiyor. Anlaşılan CHP merkezli projede solun cepte olduğu varsayılıyor ve ayrıca özel olarak onore edilmesi düşünülmüyor. Yeri gelmişken, CHPnin solculuğu içererek kendini biçimlendirdiği son pratik 2011de yaşanmıştı. O yılki seçimlerde ve sonrasında bir süreliğine, CHP kendisini sosyalizmin de baba ocağı olarak sunmayı becermiştir.
Solun cepte olduğu varsayımı ve sola çiçek atma gereğinin ortadan kalktığı yaklaşımı haksız görünmüyor. Sola dönük özel çaba sergilenmeden, bu anlamda ayrı bir solculuğu boşa düşürecek bir baskı kurulmadan zaten sol kendine ayrılan cebe yerleşiyor mu? Yoksa Türkiyede sol diye bir şeyin artık büsbütün önemsizleştiği kabulünden mi hareket ediliyor? Düzen solculuk namına tek satır telaffuz etmezken önemli tek bir istisnayla, yani TKP hariç, herkesin hizaya girmesi bu kabulü doğrular mı? Başta hatırlattığım mekanizma, düzenin vicdan testine girme gereği ortadan kalkmış olabilir mi? Belki bir zamanlar komünizm öldü ya dendiği gibi şimdi de solun buharlaştığı varsayılıyordur. Belki de Erdoğancılar ve Erdoğan karşıtları saflaşmasının sola zaten yeteceğinden hareket ediliyordur
Yanılıyorlar. Türkiyede solculuk Erdoğan karşıtı en geniş cephede eritilemeyecektir. Bunun en az üç nedeni olduğuna işaret edip bitireceğim.
Birincisi ve en temeldeki sınıfsal özdür. Türkiye işçi sınıfı Erdoğan karşıtlığına uyum sağlamak üzere bütün haklarını ve ruhunu teslim etmek durumunda değil. Sendikalar minimize edilmiş; kalan sendikaların yüzde doksanı AKPye bağlanmış; sınıfın bir dizi kesimi yoksulluk maaşına ve üretmeme primine mahkum edilerek etkisizleştirilmiş ama bütün bunlar yetmemektedir.
İkincisi, solcu aydınlanmacılığın, solcu yurtseverliğin sarayın karşı-bahçesinde kaynayıp erimesi için de bir neden yoktur. İlericilik ve bağımsızlıkçılık toplumsal değerler sayılmaya devam ediyor.
Üçüncü olarak da, solda bu zokanın yutturulamadığı kesimler ve bir Parti varlığını korumaktadır.
Sonuçta ne olur? Gereksizleştiği düşünülen sol, ilerici değerleri kıskançlıkla sahiplenerek, işçi sınıfının direncine yaslanarak ve örgütlü bir özne olarak bütün baskılara direnir ve kendi yolunu açar. Solu çantada keklik sayan burjuva programı kendi kendisini donanımsız bırakmaktadır çünkü.
Sitemiz Bir Paylasim
Forum sitesidir Bu nedenle yazı, resim ve diğer materyaller sitemize
kayıtlı üyelerimiz tarafından kontrol edilmeksizin eklenebilmektedir. Bu
nedenden ötürü doğabilecek yasal sorumluluklar yazan kullanıcılara
aittir. Sitemiz hak sahiplerinin şikayetleri doğrultusunda yazı ve
materyalleri 48 Saat içerisinde sitemizden
kaldırmaktadır.
Bildirimlerinizi info@solpaylasim.com adresine
yollayabilirsiniz.
