Özellikle son dönemlerde örgütlü olmanın altı çok fazla çiziliyor; haklılar; ''örgütsüz politizasyon'' bir yerden sonra işe yaramıyor. Peki örgütlü olmak ne işe yarıyor? Örgütlü olmaktan kasıt tam olarak nedir? Sosyalist bir partide örgütlü olmak nasıl bir şey? Özellikle TKP örgütlü olmanın gereğini haklı olarak çizerken bence bu konu üzerinde de durmalı. Örgütlü olmaktan kasıt partinin ''emir eri'' ihtiyacının giderilmesi ise, bu şekilde kitlesellik kazanabilmek pek de mümkün olmaz gibi geliyor bana! Kuşkusuz sosyalist bir partiye katılmak sadece parti kimliği edinmeye de indirgenemez ama, bu konunun parti tarafından açıklığa kavuşturulması gerekmiyor mu?
Örgütsüz politizasyon - Aydemir Güler
Örgütsüz politizasyon düzen standardıdır. Kitlelerden söz ediyorum. Yoksa siyaset hep kurumlara ihtiyaç duyar. Kurum kimisi için devlettir, kimisi için parti, başkasına göre sivil toplum kuruluşları Düzen yanlıları, politizasyon olsa bile, kitlelerin örgütlü hareketinden haz etmezler. O harekette potansiyel tehlike hissederler. Haklıdırlar
Devrimciler politik hamlelerini kitlesel örgütlülükle beslemeye ihtiyaç duyarlar. Sosyalizm zaten tanım gereği örgütlü kitlelere dayanmak zorundadır. Şu veya bu nedenle ortaya çıkacak eksiklikler eski düzenin sızacağı gedikler anlamına gelmiştir her zaman. Bizden öncekilerin çok ağzı yandı bundan.
Bazen devrimci olmasalar da, mevcut durumu, statükoyu sarsarak değiştirmek isteyenlerin de, geçici olarak kitleleri örgüte çağırmalarına rastlanır. Ama geçici olarak.
* * *
Bugünlerde AKPnin seçimi kaybetme olasılığının devrim olarak nitelendiğine rastlanıyor. Bir bakıma bu olumlu gösterge sayılır. Demek ki, devrim toplumun itibarlı değerlerinin arasına katılmış.
Tabii bu ilk kez olmuyor. Çok daha uç örnekler yaşandı. Darbeciler yaptıklarına darbe diyemeyecekleri için, sempatik bir çağrışım arıyorlardı eskiden. Devrime de dilleri varmıyor ve ihtilalde karar kılıyorlardı.
Yakın tarihimizin gördüğü en gerici darbeler serisini beceren AKP de icraatlarını devrim olarak adlandırmadı mı? AKP aklayıcıları aynı kavrama başvurmadılar mı?
Demek ki, bir de ters gösterge var. Devrim dillere düşünce devrimcilerin titiz olması, zokayı yutmaması gerekiyor.
* * *
Teorinin kıvrımları bir yerde saklı kalsın; ben burada devrimden mevcut düzenin iyileştirilmesine ve dolayısıyla iyileştirilerek korunmasına, daha iyi yönetilmesine çıkan işleri anlamamak gerektiğini söylemekle yetineyim. Devrim radikal bir iştir. Zaten doksan yıldır ülkenin en zenginlerinin başını çeken bir ailenin çocuğu Fenerbahçeye başkan olduysa, mevcut düzende o kadar da radikal bir değişim gerçekleşmiş olmayacaktır.
Madem örnek diye verdim ve ben de hasbelkader Fenerli sayılıyorum, kongreye sol ve devrimci anlamlar yüklemenin hakikaten çok uyduruk bir yaklaşım olduğunu not edeceğim. Mesele basittir. Birkaç yıl önce AKPnin futbola müdahalesi ve Aziz Yıldırımın savaş sanayisini ilgilendiren rekabet işleri çakıştı ve Yıldırım ister istemez kendisinin doğal ortamı olmayan bir alana savruldu.
Bu düzende, modern kent yaşamında, geniş halk kitleleri için dayanışma ve bağlanma gereksinimi futbol endüstrisinde karşılığını buluyor. Zamanında bir diktatörün iktidarının kaynakları arasında futbolu göstermesinin nedeni de halkın gerçek sorunlarını temel alan dayanışmadan ve bağlanmadan bu yolla uzak tutulabilmesine dayanır.
Lakin bu iki kavram, yani modern dayanışma ve modern bağlanma, AKP tipi biat kültürüyle çelişir. Erdoğan ve adamları, başka birçok başlıkta olduğu gibi bu konuda da cehalet duvarına çarptılar. Kapılar suratlarına çarpılınca kalkıp kendilerine sıfırdan kulüp yaratmayı denemeleri de aynı sosyal cehaleti yansıtıyor.
Şimdi de, devrim falan olmadı Fenerde. Sözünü ettiğim kitle AKPnin adamını kustu. Kusar, normaldir. Kusmasa şaşmak gerekir. Daha fazlası olacak; AKPnin adamı diye bellenenlerin bu memlekette yatacak yeri kalmayacak.
* * *
Ben örgüt ve politizasyon konusuna döneyim.
Devrim radikal bir iştir ve kitlelerin örgütlü politizasyonunu mutlaka içermek zorundadır. Ancak bu olduğunda, düzeni kökten değiştirecek bir dinamizm ortaya çıkabilir.
Türkiye son derece politiktir.
Politizasyon konusunda da eli en zayıf olan AKP. Çünkü Erdoğanın ihtiyaç duyduğu paralı askerdir. Adama namazı kaçırırsan hiç yaşama diyeceksin, inanacak. Sonra prompterın başından ayrılıp camiye gidince de, artık başına gelmeyen kalmamıştır. Bunlar inanmayan, modern insana yakışan biçimde doğru veya yanlış herhangi bir değerle alakası kalmamış, gel deyince gelip git deyince giden, hatta öldür deyince de öldüren bir güruh istiyorlar. Bu anladığımız politizasyon değil. Hava değiştiğinde saklanacak delik arayacakları kesindir.
Türkiye çok örgütsüzdür. Onu kast etmiyorum ama, söyleyeyim; kurumsal anlamda örgütlülük çöküşü var. Ne ordu ordu, ne okul okul, ne adliye adliye. Devlet ikna ederek ve hizmet sunarak çalışan bir zor aygıtıdır. İknası da yok, hizmeti de.
Ama asıl kitleler anlamında Türkiye örgütsüz.
Bu olmadan düzen değişikliği gündeme giremez. Değiştiriyoruz diyen yalan söylüyordur.
* * *
İşin daha önemli tarafı, çok politize olan, özellikle AKPden ve yaptıklarından bıkmış kesimleri çok çok politize olan Türkiye toplumunda, herkesin örgütlü kitleden kaçıyor olmasıdır.
Açık yazayım. Mitingleri dolan İncenin ihtiyacı oy verdikten sonra herkesin evine işine dönmesi. Sandık güvenliği teknik bir mesele değil. CHP bu çizgisi nedeniyle sandık güvenliğinde hep sınıfta kaldı. Bu sefer daha iyisi olmasını samimi olarak diliyorum.
HDP içinde olup kendilerine sosyalist diyenler var. Bunlar, ABD emperyalizmiyle ilişkiler, Kürt milliyetçiliği, dinci gericilik, emek ekseninden kaçma eğilimi ve piyasacı, neoliberal düzenlemeler gibi birincil başlıkların üstünü örtmek için afra tafrayı siyaset diye pazarlıyorlar. Hepsi budur.
HDPnin kendisi ise kendisine ait olmayan oylara göz diken bir partidir. Burada ideoloji kalmaz, burada ilke kalmaz. Sadece her nabza uygun şerbete ihtiyaç olur. Bu faydacılık çizgisi fazla kurcalamayan bir politizasyon ister, örgütlülük dendiğinde de çok sınırlı bir şeyi anlar.
Türkiye çok politize ve çok örgütsüz bir toplum.
Bu açıya denk gelen tek bir siyasal akım olduğunu vurgulayarak bitireceğim. O biziz.
Gün tam anlamıyla örgütlenme günüdür.
Bu ileti en son melnur
tarafından 20.06.2018- 22:54 tarihinde, toplamda 1 kez değiştirilmiştir.
Komünist partiler hem demokratiktir ve hem de merkeziyetçi. Güzel. Peki bu her üyenin bir seksiyonda çalışma zorunluluğu konusunu gözden geçirmek gerekmiyor mu? Zorunluluğun adı bir itici gelmiyor mu? Lenin'in 100 yıl öncesinde gerekli gördüğü bir konuyu 100 yıl sonrasına aynen taşımak ve bu konuda hiçbir esneklik göstermemek bana fazlasıyla absürt geliyor. Kitleselleşme çabalarına evet ama, bu konuların tekrardan gözden geçirilmesinin zamanı geldi geçiyor...
Sitemiz Bir Paylasim
Forum sitesidir Bu nedenle yazı, resim ve diğer materyaller sitemize
kayıtlı üyelerimiz tarafından kontrol edilmeksizin eklenebilmektedir. Bu
nedenden ötürü doğabilecek yasal sorumluluklar yazan kullanıcılara
aittir. Sitemiz hak sahiplerinin şikayetleri doğrultusunda yazı ve
materyalleri 48 Saat içerisinde sitemizden
kaldırmaktadır.
Bildirimlerinizi info@solpaylasim.com adresine
yollayabilirsiniz.
