Konu Tarihi: 23.04.2024- 01:23

---

23.4 2022'de yazılmıştı.
https://www.solpaylasim.com/k8366-lokum-u-bitanemi-kaybettik-.html

*************
Bugün ilk...
On dokuz yıl sonra ilk...
O'nsuz bir 23 Nisan
Doğum günüydü.

Tatlı bir heyecan yaşanacaktı,
küçücük bir pasta,
belki şirin bir hediye  
karşılıklı bol bol öpüşmeler, oynaşmalar...
Ama işte O yok.

LOKUM, canım benim, bilesin, seni hala çok özlüyorum. Ve yokluğuna hiç alışamadım. Karşımda, çalışma odamın duvarında büyükçe bir resmin asılı. Gözlerim ona taklıyor bazen, ayp değil ya, kendimi tutamadığım   oluyor...

Bitanem, gece yarısının   ilk saatleri... Penceremden dışarı bakıyorum, kucağımdasın. Sıkı sıkıya sarılmışım sana, sokak lambalarının sarı, soluk ışıklarının aydınlattığı caddeye bakıyoruz. İki köpek geliyor, karşı duvar dibine, aranıyorlar, sonra aceleci adımlarla uzaklaşıyorlar. Gecenin bu yarısında havlamanı istemediğimi bildiğinden sadece heyecanlanyor, hareketleniyor ve içten içe havlamaya çalışıyorsun... -ne kadar güzel olurdu bu hallerin!

Sabah sana geleceğim, ilk işim toprağını okşamak olacak bilesin.
''İyi ki doğdun'' diyeceğim, belki duyarsın.
İyi ki doğdun, bitanem.
Doğum günün kutlu olsun.
Bize yaşattığın onca güzellikler için sana sonsuz teşekkürler.
Seni çok seviyoruz, yavrum.
Seni hiç unutmayacağız...

Cevap Tarihi: 23.04.2024- 01:25

---

23.4.2023'de yazılmıştı.
https://www.solpaylasim.com/k8366-lokum-u-bitanemi-kaybettik-.html

****

Geceyarısı, 22 Nisan 23 Nisan'a devrildi. Yavrumun doğum günüydü. 23 Nisan'da, doğum gününde   ikinci kez yanımda yok.

Canım benim, bitanem, hala unutulmadın.
Hala çok seviliyorsun.
Ve hala...
Öylesine burnumda tütüyorsun ki.

Cevap Tarihi: 23.04.2024- 01:28

---

Ve bugün...

23 Nisan doğum günüydü; her yılın 23 nisan akşamı bir küçük pasta alır, küçücük armağanlarla bütün bir akşamı onunla kutlar, birlikte keyifli saatler geçirir, onunla birlkteliğimizin keyfini çıkarırdık. Şimdi yok; 19 yaşındayken kaybetmiştik. Onsuz üçüncü doğum günü anması olacak bu.

Adını LOKUM koymuştuk; on dokuz yıllık   beraberliğimiz olmuştu, az şey mi? Hemen hemen her an'ımız birlikteydi ve nice anılar biriktirmiştik, şimdi hatırlıyorum da, hala gerçekten güldüren ve hala gözlerimizi yaşartan... Çalışma masamın hemen yanında, duvarda, büyükçe bir resmi var. Ara sıra gözlerimin takıldığı oluyor... Sanki birazdan oradan çıkıp gelecek, ayaklarımın üstüne yatmak isteyecek, olmadı kucağıma uzanmak, yanımda, yakınımda olmak, dokunmak, sanki biliyor, sanki bilincinde: sevmek dokunmaktır!

Canım,   ne kadar garip şey, biliyor musun?
Sen yoksun ama hayat hala akıyor...
durmadan ileri doğru, geleceğe doğru akıyor.
Ve içinde bulunmadığın bir hayatı sensiz yaşamak zorunda kalıyoruz.
Elimizden başka bir şey de gelmiyor.
Canım,
İşin kötüsü de ne, biliyor musun?
Zaman geçtikçe, ne kadar direnirsek direnelim
bir şeyler durmadan sararıp soluyor.
Önleyemiyoruz, önlenemiyor...
Gelecek bir şekilde geçmişe baskın çıkıyor.
Canım, yaşattığın her şey için teşekkür ediyorum.
Her şey için...