Seçim gecesi notları
Kemal Okuyan
Haziran seçimlerinde zafer konvoyları oluşturulmasıyla, 1 Kasım gecesi karalar bağlamak arasında özde hiçbir fark yok ya da mutlak bir bağ var. 1 Kasım, yalnızca sol için değil, tüm toplum için parlamenter hayallerin bittiği andır. Bir bakıma iyidir.
Kötü olan AKPnin yükselişi midir? Bunu bilmiyorum, AKP mi yükseliyor, Türkiyede düzen muhalefeti mi alçalıyor?
Bu ülkede şu sonucu sorgulayacak, sonuçları takip edecek bir muhalefet partisi yok! Hile var mıdır diye sormuyorlar, sorsalar bir şey değişmeyecek. Saygı duyuyoruz o kadar.
Hileli ya da hilesiz saygı duymuyoruz.
AKP ile istikrar yarışına girip, Türkiyenin en büyük katliamından sonra ülkenin sessizliğe gömülmesine hizmet edenlere de saygı duymuyoruz. Halk istikrara oy vermiş; şaka gibi, istikrar demeyen bir tek parti var mıydı parlamentoda soruyorum!
Türkiyede muhalefet bir iktidar seçeneği olarak değil, AKPyi terbiye etmek, yenilemek için yeniden yapılandırılıyor diyorduk, yanlış demişiz. Türkiyede muhalefet toplumun ümidini tüketmek için yeniden yapılandırılıyormuş.
Başarılı oldular mı?
Kısmen.
1 Kasım gecesi biz bu ülkede nasıl yaşarız diyenlerin sayısı arttı kuşkusuz.
Yaşarız, yaşatırız.
Üç ayda sahte umutların bir bölümü patladı. Radikalizmin lacileri çekip parlamento koridorlarında gezinmesinin anlamsızlığının ortaya çıkışı önemlidir. Her seçim öncesinde şişirilen CHP balonunun uzun süre şişirilemeyecek olması önemlidir. Acıdır ama, bu topluma kolaycı çözümler üreten ne varsa, onun tıkanmasında yarar vardır.
AKPnin ve Erdoğanın yeniden dirilişine gelince
Ekim ayında Türkiyede tek bir parti vardı. AKP, en zor döneminde, Türkiye yönetilebilir olmaktan çıkmak üzereyken yalnız bırakıldı. İstikrar adına. CHP, MHP, HDP, kendi başarısızlıklarını göze alıp AKPye istikrar kartını kullanma imkanı tanıdırlar. Gece gece hani Erdoğan bitmişti saçma sorusunu yöneltenlere, bu soruyu parlamenter sistemin farklı kulvarlarından AKPnin ekmeğine yağ süren bu üç partiye sormalarını tavsiye etmekten başka yapılabilecek bir şey yok.
Evet, bu partiler kendi başarısızlıklarını neden göze aldılar?
Bu soruya her birisi için farklı yanıt verilebilir.
Yanıtların bir bölümü ise bir süre sonra gün ışığına çıkacak. Ve her defasında düzen içi siyasetin kirine, ikiyüzlülüğüne şaşıracak insanlar.
İstikrar manyaklığı sermayenin bildiğimiz hastalığıdır. Ama asıl bu manyaklığın toplumu sarmasıdır bizi ilgilendiren. Uluslararası tekellerin Erdoğanla istikrar sağlanamayacağı inancı, düzen muhalefetini de istikrar fetişizmine doğru ittirince sonuç toplumun istikrar adına kabuğuna çekilmesi oldu. Haziran seçimlerine yüksek profille giren CHP ve HDPnin 4-5 ay içinde aman bir şey olmasın noktasına gelmesi, bu iki partiye umut bağlayanların enerjisinin düşmesi anlamına gelmekte.
Yani?
Toplumu kutuplaştırdığı, yönetme krizi yarattığı için güçlü çevreler tarafından üstüne çizik atılan Erdoğana kutuplaşmadan vazgeçen muhalefet ve onun peşinden giden toplumsal kesimlerin hayat öpücüğüdür bu
Öte yandan komünist hareketin sorumluluğunun artışı
Kısa sürede oylarını 4-5 katı artırması Komünist Partinin bir açıdan hiçbir değer taşımıyor. Sadece şu: Bu işlerin sistem içinde çözülebileceği inancı büyük yara aldı ve belli ki bir arayış söz konusu
İşte bu çok değerli.
Bu arayışa yanıt vereceğiz.
Sayısal artıştan çok, büyük zorluklarla yerleştiğimiz konumlanışın önünde açılan yolla ilgiliyiz, buna odaklanacağız. O zaman o bindelik sayılar büyük bir anlam kazanıyor ve oradaki oynamalar
Türkiye'deki kapitalist sistemin düzen partileriyle yan yana gelerek, içine girerek, kuyruğuna takılarak aşılamayacağının anlaşılması gerekiyor. Bunu anlayabilmek için daha kaç seçim geçirmemiz gerekiyor. Bir kaç gün önce de değinmiştim. Türkiye'de kendini sosyalist komünist olarak görenlerin düzen partilerine de bir yararı yok, kendilerine de. Zararları ise solun sistemle ilişkisinin kesilmesinin önüne geçiyorlar ve bu tür siyasetlerinin önünü tıkıyorlar. Tekrar olacak, sadece komünistlerin, sosyalistlerin biraraya gelebileceği bir miting çağrısı yapılsa Türkiye ölçeğinde kaç kişi toplanabilir? Eminim yüz bin kişi biraraya gelemez. Sendikalardan, meslek örgütlerinden bağımsız olarak sadece komünistlerin ve sosyalistlerin sayısı, iddia ediyorum beş yüz bin kişiyi geçmez. Üstelik bunların içinde kerameti kendinden menkul solculuğun hatırı sayılır sayıda olduğunu da unutmamak koşuluyla...
Solun toplumsal bir güç olabilmesinin yolu bu kesimlerin de aklını başına toplamasıyla mümkün. Siyaset ideolojiden ayrı tutulamaz. İdeolojik olarak sosyalizmden söz etmek, siyasette düzen solu ile birliktelikten başka bir sonuca varamıyorsa, o konumlanışta da, o ideolojik tavırda da yanlış bir şeyler var demektir. Ya da samimiyetten uzak tipleriz ve sosyalizmi sadece bir gevezelik alanı olarak içselleştirmişiz demektir. Başka bir anlamı yok bu duruşun. Yararı da yok. Düzende gedik açamıyor, sola alan sağlamıyor, halkın tepkisini düzen partilerine kanalize etmekten başka bir işlevi de olmuyor.
Solcular, sosyalistler bağımsız sol partilerde biraraya gelebilmelidir. Türkiye'nin bu çok partili, çok örgütlü sol örgütlenme çeşitliliğinin de bir sorun olduğunu görebilmeliyiz. Böyle bir iklim düzene düzenin sürdürülebilir oluşundan başka bir ''çare'' de bırakmıyor. Düzen kendisine cepheden karşı çıkmayan bir sol bulamadıkça da ne yaşanırsa yaşansın kendini yeniden üretebiliyor. Bunu da kırabilmenin yolu ve bu makus talihi değiştirebilmenin yolu sadece solda örgütlenmek de yetmiyor, bu sol örgüt ve partiler içinde bir tanesinin çok daha fazla öne çıkartılması, toplumsal bir güç olabilmesi yolunda katkı yapılması ve böylece sol örgütlenme içinde bir ''çekim merkezi''nin oluşturulmasına çalışılmasıdır.
KP inantla seçim süreci boyunca söyledi, yazdı, haykırmaya çalıştı: ''sosyalizme inanın'' yerindeydi, düşündürtmeliydi! Ve kendi kendimize sormamız gereken bir soruydu, ''sosyalizme gerçekten inanıyor muyuz?''
Çok geç de değil! Tekrar tekrar aynı soruyu kendimize sorabiliriz:
Sosyalizme inanıyor muyuz?