Sevdalınız Komünisttir

Komünistim çok şükür.
İşin bir tarafı böyle, Kerim,
Her komünist gibi de su katılmamış vatanperverim
hem de bir tarih
bütün bir devir
bir insanlık merhalesi boyunca daha gerçek
daha ileri...
Başkasının sırtından geçinenlerin değil,
çalışan insanların vatanperverliği bu,
bu senin vatanperverliğin,ondört yaşındaki işçi Kerim.
Ne kendi milletimden aşağı
ne de üstün görürüm başka milletleri.
Kozmopolit değilim.
Her komünist gibi haykırırım fakat,
Bütün ülkelerin proleterleri birleşin diye.

''Şehrime gel sevgilim.
Yarın çık gel.
Bırak her şeyi bir bekleyenim var de gel.
Gel ki, bu şehir adımlarınla anlamlansın.
Gel ki, bu şehir nefretim olmaktan çıksın.
Gel ki, nefes alayım.
Gel.''

Ölüm yıldönümü bugün.
Anısına:




Küsmek nedir bilir misin?
Küsmek dürüstlüktür..
Çocukçadır ve ondan dolayı saftır.
Yalansızdır.
Küsmek; ‘seni seviyorum'dur
Vazgeçememektir.
Beni anlatır küsmek
Kızdım ama hala buradayımdır,
Gitmiyorumdur, gidemiyorumdur.
Küsmek; nazlanmaktır, yakın bulmaktır, ‘benim için değerlisin'dir.
Küsmek; sevdiğini söyle demektir,
'Hadi anla’ demektir.
Küsmek; umuttur, acabaları bitirmektir, emin olmaktır,
Yani, diyeceğim o ki :
Ben sana küstüm.

Geçenlerde bir başka kitapta birdenbire karşıma çıktı.   Tıpkı ''Tahir ile Zühre Meselesi''nde olduğu gibi bu kez Kerem gibi olmayı açıklamaya çalışmış, usta!

''Ben Kerem'i bilirim.
O öyle acaip heriftir ki,
Aslı olmasaydı
yanmak için başka bir vesile bulurdu mutlaka.
Nasıl bulmasın ki,
kafasına yanmayı koymuş bir kere.
Sebep Aslı'da değil,
sebep daha derinlerde.
İş böyle olunca,
yanmak için Kerem vesile mi bulamazdı?''

Bu dünyada Kerem'lere de Aslı'lara da o kadar çok ihtiyaç var ki!

Lambayı yakma, bırak,
sarı bir insan başı
düşmesin pencereden kara.
Kar yağıyor
karanlıklara.
Kar yağıyor
ve ben hatırlıyorum.


Kar…
Üflenen bir mum gibi söndü
koskocaman ışıklar..
Ve şehir
kör bir insan gibi kaldı
altında yağan karın.


Lambayı yakma, bırak!
Kalbe bir bıçak gibi giren hatıraların
dilsiz olduklarını anlıyorum.
Kar yağıyor
ve ben hatırlıyorum

Yaprakları arslan pençeli çınarlar      
                    bin yıl yaşamakta,

kestaneler üç bin
ve serviler beş bin sene ayakta.
Kavaklar bile yedi yüz yıl yeşil ve beyaz.

Halbuki biz
      ne kadar az yaşıyoruz, kardeşlerim,
        ne kadar az yaşıyoruz,
            ne kadar az.
Beygirle bir ayardayız henüz
        bu en mühim meselede,
hatta onun kadar bile doyamıyor dünyasına
    beygirden çok yük taşıyan çoğunluğumuz.

Dün seni sevdim.
Bugün de seviyorum.
Öbür gün borcum olsun yaşarsam.
Söz yine seni seveceğim.

Nazım'ın yalnızlık duygusu da bir başka. Nazım Kar Kesti Yolu'nda özlemleri üzerinden o yalnızlık duygusunu anlatır. Hem de ne güzel. İyi ki doğdun Nazım. Bu dünya döndükçe milyonlar hep seninle olacak, seni anacak. Bir kez daha; iyi ki doğdun Nazım.

Kar kestî yolu

sen yoktun
oturdum karşına dîzüstü
seyrettîm yüzünü
gözlerîm kapalı

Gemîler geçmîyor
uçaklar uçmuyor
sen yoktun
karşında duvara dayanmıştım
konuştum, konuştum, konuştum
ağzımı açmadım