16 yaşındaki liseliden, yeni bir cumhuriyet için...



29 Ekim'de o onurlu kalabalığın içinde ben de varım! Çünkü ben artık eteğimi çekiştirmek istemiyorum, inşaatta arkadaşım ölsün istemiyorum, şifreli sınavlar istemiyorum, matematik, fen, tarih derslerime girecek öğretmen yokken din dersi istemiyorum, susturulmayı hiç istemiyorum!

(soL - Haber Merkezi) Ankara Çağrıbey Anadolu Lisesi Meclisi üyesi bir liselinin mektubu şöyle:

Annemden, babamdan, öğretmenlerimden daha az şey yaşadım, daha az şey gördüm. Ama şimdiye kadar yaşadıklarım bana bir şey öğretti. Hem de çok önemli şeyler. Birkaç yıl öncesine kadar sokakta oyun oynarken oyuncaklarımı paylaşmasını öğrendim, küçücük bir çikolatayı 5 kişi yemesini öğrendim. Ama mızıkçılık yapanı oyundan atmasını da öğrendim.

Okula başlayınca anladım ki öğrenecek daha çok şey var. Neden bazı arkadaşlarım kitap bile alacak parayı bulamazken bazıları en pahalı çantayı kullanıyordu? Neden evime en yakın okul bu kadar uzakken, her sokak başında bir cami vardı? Biraz büyüdüm, herkes iyi bir liseye gidebilmem için gireceğim üç sınavdan çok iyi puanlar almamı söyledi. Ama ben saklambaç oynamak istiyordum, babamın avuç avuç verdiği parayla dersaneye gitmektense. Neden bazıları özel okula geçti, giderken de benden daha az çalışıp daha iyi bir liseye gireceğini söyleyerek?

Ve ben biraz daha büyüyüp liseye başladım. Okulun ilk günlerinden itibaren şaşkınlığım ve beynimi kurcalayan sorular arttı. Neden birileri eteğin çok kısa diyordu? Neden en yakın arkadaşım Alevi diye aşağılanıyordu? Neden birileri gözümün içine baka baka memleketime küfrediyordu? Neden bu kadar çok din dersi vardı? Oysa benim bilime ihtiyacım varken. Neden ne zaman konuşsam susturuluyordum? Yoksa birileri özgürlüğümü sessiz sessiz elimden mi alıyordu. Eğer öyleyse kimse neden bir şey yapmıyordu?

Sonra anladım ki bu soruların tek bir cevabı var. Birileri benim ailemin, komşumun, sanayide çalışan işçinin, bankada hesap yapan memurun, dersaneye gidebilmek için inşaatta çalışıp para biriktiren arkadaşımın hastalıklı bir sivrisinek gibi kanını emip karnını doyuracaktı. Ama o sivrisinek yanlış yaptı, hepimizin canını çok yaktı. Şimdi herkes boş boş vızıldayan o sivrisinekle peşinden gelen sürüsünün kanımızla doldurduğu karnını deşmeyi bekliyor.

Ben sorularıma cevap buldum. Bu yüzden 29 Ekim'de o onurlu kalabalığın içinde ben de varım! Çünkü ben artık eteğimi çekiştirmek istemiyorum, inşaatta arkadaşım ölsün istemiyorum, şifreli sınavlar istemiyorum, matematik, fen, tarih derslerime girecek öğretmen yokken din dersi istemiyorum, susturulmayı hiç istemiyorum! O sivrisinekten hesap sorulsun istiyorum!

Anne, baba sen de katıl bu kalabalığa. Çünkü çocuğun birkaç yıl sonra işsiz kalabilir. Çünkü senin emekli maaşın faturalara bile yetmiyor. Çünkü sana 'ötekisin' diyorlar.

Öğretmenim, sen de gel Kadıköy'e. Çünkü sana dinden başka anlatacak şey bırakmadılar, çünkü sen de artık sınıfta özgürce konuşamıyorsun.

İnşaattaki işçi, bankadaki memur, işsiz üniversite mezunu, 'dinsiz' sanatçı, kocası üzerine kuma getiren kadın, kirasını ödeyemeyen emekli amca, okuldan çok camiye gönderilen çocuk ve sorularına cevap bulmuş herkes katılsın bu kalabalığa. Çünkü hep birlikte gürleyen sesimiz kesecek o anlamsız vızıltıyı!

90 yıl önce kurulan cumhuriyeti unutturan, kendi cumhuriyetini kurmaya çalışanlardan hesap sormak isteyenler gelin Kadıköy'e!

Herkes katılsın bu kalabalığa, çünkü biz yeni bir cumhuriyet istiyoruz!

SOL