Konu Tarihi: 21.05.2015- 11:35

---

Nasıl bir seçim?
Aydemir Güler

Bir seçimin birinci ve dördüncü parti arasında bir kapışma olarak yaşanması görülmüş şey mi? Düzenin medya, para, kontra güçlerinin çapını hatırlarsanız bunun kendisinin bir tasarım olduğunu görebilirsiniz.

Erdoğan’ın kendini sahalara atması… Parti içindeki dağılmayı gidermek için gerekiyordu zaten. Erdoğan artık “Allah ne verdiyse” usulünce saldırıya geçti. Bunun çift etki yaratmakta olduğu kestirilebilir. Kuşkusuz Erdoğan tabana belli bir güven vermeyi başaracaktır. Ama belirli bir kesim de saldırının arkasında ciddi bir ürkme halinin olduğunu sezecek ve bu sezgi AKP’yi terk etme eğilimi biçimini alacaktır.

Cumhurbaşkanının düzeysiz ve ayarsız saldırganlığının kimleri konsolide edeceği belli. Lümpen, cahil, yobaz takımını... Seçim kazanmaya hiçbir durumda yetmezler, çünkü bu sakil tabaka seçmen çoğunluğuna oynayacak kadar çoğaldığında o toplum kendi kendini imha ediyor demektir.

Ama bu, faşizm işte! Etrafını baskı altına alır. Diktatörün tepeden baskısıyla toplumun süprüntü tabakasının palaları, tecavüzleri aradaki büyük çoğunluğu kuşatır.

Aradakilerin oy kararında ekonomik saiklerin ne denli etkili olduğunu biliyoruz. 2009 yerel seçimlerindeki gerilemenin buna bağlı olduğunu da, örneğin… Biz bunu biliriz ve mücadele ederiz. Zira “ekonomik durumun iyi” veya bu gerici partiyle birlikte “umutlu” olduğu fikrinin kendisi basbayağı ideolojiktir! AKP’li yıllarda düşük gelirli, emekçi çoğunluğun durumu hiç de iyi gitmemiş, ama dinle ve başkalarına düşmanlıkla sarmalanmış umut aşısını fena yemişlerdi. Bu aşının panzehiri vardır ve devrimci siyasetin işi de budur. Devrimci siyaset kitlelerin durumunu onlara sözünü ulaştırabilmek ve anlatabilmek için önemser. Bilinçsizliğin önünde eğilip bükülmek için değil.

Düzenin içinden bu tür iddialı, cüretli müdahaleler beklenmez. Türkiye’de siyasetin parlamenter alanı bu anlamda kurumuş bulunuyor. Herkes bekliyor. Ya da belli bir tasarımın parçası olarak pozisyon alıyor…

Acaba Erdoğan’ın sahaya atlaması geniş seçmen kitlelerinde “adam paniğe kapıldı, AKP dağılacak” kanısını mı besler, yoksa “adamın gücü kuvveti yok, demek ki, AKP’ye devam” duygusunu mu? Beklenecek!

Provokasyonların sonuçları beklenecek: İlki TSK’nın kendi askerini ölüme terk etme denemesiydi.   İkincisi; bombalar. HDP’nin normal bir parti olmadığı kanısını yaymak için sıradan kan siyaseti işte!

Ancak bunun ters teptiği ve aslında ana restorasyoncu tasarıma su taşıdığını rahatlıkla söyleyebiliriz. AKP’nin törpülenmesi ve düzenin, sömürü oranlarından, bölgedeki Amerikancı hizmetlerinden hiç geri basmaksızın makyajdan geçirilmesi… HDP buraya denk düşüyor ve başarısız provokasyonlar HDP’nin normalleşmesine katkıda bulunuyor.   Normalleşen HDP’nin vizyonu Erdoğan’sızlık. “Barış sürecinde” hükümetin muhatap alınması, “seni başkan yapmayacağız” sloganı, Önder’in son röportajında “AKP’nin dışardan desteklenmesini” masaya koyması… Restorasyon dediğimiz bu işte.

Kaderini reklam ajanslarına teslim eden CHP “orta sınıflar”ın AKP’den el etek çektiği ölçüde oyunu artıracak. CHP, hep enerji soğurmuş bir parti olarak istese de kendi enerjisiyle atağa kalkamıyor. MHP ise Kürt süreci tepkisini toplamak üzere oyun düzenini kurmuş görünüyor.

Bu tasarımda bir tek düzenin eleştirisine yer yok. Diyaneti eleştirmek değil şeriatçılığa karşı laiklik mücadelesi, Erdoğan’ı eleştirmek değil diktatörlüğe karşı özgürlük mücadelesi…

Bu da sosyalizm oluyor. Sosyalizm kendisine kapatılmak istenen alana burnunu sokuyor.