Konu Tarihi: 26.02.2016- 14:46

---

Mümtaz İdil: Çaresiz Fidel bekleyeceğiz



26 Temmuz 1953’te, Fidel Castro ve arkadaşlarının Moncada kışlasına yaptığı saldırı başarılı olamadı, ama bir “tedirgin” yarattı: Fulcenicio Batista... Küba Devlet Başkanı...

Psikologlar, psikiyatristler dururken “tedirginlik” üzerine ahkam kesmem doğru olmaz elbette, ama kişisel yaşantımdan biliyorum ki, dünyanın en sıkıntılı duygularının başında gelir tedirginlik. Neden olduğunu bilin ya da bilmeyin, eğer tedirginlik vücudunuza egemen olmuşsa bir kere, onu atmak için tedirginliğe neden olan şeyi ortadan kaldırmanız gerek.

Batista tedirgindi, tıpkı şimdi Recep Tayyip Erdoğan’ın olduğu gibi... Gidişi beğenmiyordu. Erdoğan’ın Şırnak ve Hakkari’yi “terör örgütlerinden” koparmak ve köylülerin belli bölgelere taşınmalararını sağlamak amacıyla (reconcentracion campesina) hareketini başlattı. Aslında bu, şimdi Türkiye’de de tartışıldığı gibi tam anlamıyla bir “tehcir” hareketiydi.

Sierra Maestra’nın çevresinde yaşayan binlerce insan, el yapımı bombalar, havan topları, makinalı tüfeklerle yerlerinden ediniyor, tel örgülerle çevrili kamplara tanınıyorlardı. Devlete, daha da çok Batista’ya göre onlar “koruma altına” alınıyorlardı.

Batista hükümetinde bu eylem ters tepti. Bir süre sonra büyük kentlerde tepkiler öylesine büyüdü ki, Batista kararından caymak zorunda kaldı ve köylülere evlerine dönme izni verdi. Ama bu aynı zamanda Küba devriminin hız kazanmasına da neden olacaktı.

FRANK PAİS’NİN ÖLDÜRÜLMESİ

Bir koşutluk kurmadan yazıyorum: Savaş bütün ülkede yayılmaya ve benimsenmeye başlanmıştı. Oriente bölgesinin gerilla önderi Frank Pais’nin polis kurşunuyla can verdiği 30 Temmuz 1957 günü büyük bir cenaze töreni düzenlendi. Pais, gençler arasında çok sevilen genç bir liderdi. Fabrikalar boykota gitti, dükkanlar kepenk indirdi, genel grev tam beş gün sürdü.

Cenazeye katılan büyük kalabalıklar ve genel grevler dışında şiddete dayalı bir eylem gerçekleşmedi. Zaten gerek de yoktu. Tıpkı Berkin Elvan’ın ölümünde oduğu gibi, kalabalıklar sessiz biçimde olayı protesto ediyordu. Tedirginlik tüm devlet erkanını sarmış durumdaydı. Bir fırtına geliyordu ve bu da fırtınadan önceki sessizlik olarak yorumlanıyordu. Bundan sonra Batista’nın yapabileceği tek şey şiddete başvurmak olacaktı.

DEVRİM SANILDIĞI GİBİ DOĞUDAN DEĞİL BATIDAN GELECEK

Türkiye’nin Güney Doğu Anadolu bölgesi alabildiğine karışık. Kimileri o yöreden çıkacak bir “devrimci” hareketle iç savaş ya da bölünmeye doğru gidiş teorileri yapıyor. Ama durum hiç de öyle değil. Bir kez bölgedeki hareketin başını çekenlerin böyle bir gücü de, niyeti de yok. Asıl güç “saray” çevresine toplanmış “yeter artık” diyen halk gücünde. Batista’ya karşı nasıl demokratik kitle örgütleri bir araya gelip cephe kurularsa, aynı tür cephe Anadolu’nun tam göbeğinde oluşmak üzere.

İşte Erdoğan’ın en az Batista kadar tedirgin olmasına neden olan olgu da bu. Değilse, onun Güney Doğu Anadolu’dan çekindiği yok. Orada top-tüfek-tank kullanabiliyor. Buralara gelindiğinde iş hiç de kolay değil.

Zaten bölgenin en büyük muhalefet partisi hükümetin ağzına bakıyor: Gel oturup konuşalım dese hükümet, koşa koşa gelecekler. Bu yüzden, karşı devrime karşı yeniden Cumhuiyet kazanımları ancak Orta ve Batı Anadolu’dan çıkacaktır: Tıpkı Küba’da “yeter artık” sloganıyla.

Elbette burada büyük bir eksiklik var: Bizde bir Fidel Castro yok. Olur mu, neden olmasın, elbette olur. Tarih kişileri yaratmıyor, kişiler tarihi yaratıyor. Ancak bunun öyekine güçlü bir kişilik olması gerek ki, arkasından milyonları sürüklemeli... Bakıyorsunuz, öyle biri olmadığı gibi, yakınından geçen biri de yok.

O yüzden Erdoğan’ın tedirginliği şimdilik yalnızca 400 milletvekili alıp alamayacağı tedirginliği üzerine kurulu, yoksa o da biliyor ki, şu anda ülkede kendinden daha güçlü bir lider yok. Ama nice güçlü liderler hiç ummadıkları anda kendilerini sıfır noktasında bulabilirler.

Fidel Castro’nun en büyük şanssızlığı ABD’ye yakın olmasıydı, ama öte yandan SSCB gibi dev bir bir müttefiki vardı. Türkiye ise gerek halk olarak gerekse devlet olarak tam anlamıyla yalnız kalmış durumda. Gerçi, Türkiye’nin şu anda neredeye tek muhalefet partisi lideri durumundaki Vladimir Putin, “Türk halkı ile alıp veremediğimiz yok,” demeçleri veriyor, ama bu Türkiye’deki dağınık ve hoşnutuz kitlelerin hareketini sağlayacak bir güç yaratabilmekten yoksun.

Çaresiz, Fidel bekleyeceğiz.

Mümtaz İdil

Odatv.com