Öyleydi, zaman çok hızlı akıyordu ve bu hep böyle sürmeyecekti, zaman akıyor, hep akıyor ve ömrümüzden bir şeyleri alıp götürüyordu. Belki o yüzdendi Özdemir Asaf'ın saatlerinde akrep ve yelkovanın olmayışı, belki zamanın hiç akmamasını, uçup gitmemesi hatırlatmak ve hayatı boşu boşuna tüketmemek...

Haldun Taner ustada da benzer bir ritüel vardı. O da evinin duvarlarına bir yığın saat asarak her daim saatin ve zamanın akıp gittiğini duyumsamak ve duyumsatmak isterdi.

Geçiyor, çare yok zaman geçiyor ve her saat, her dakika ömrümüzden bir şeyler uçup gidiyor.
Geriye dönüp baktığımızda sararıp solmuş ne çok şey var!

Öyle!
Bir bakmışsın saat üç, bir bakmışsın saat hiç..!

"Sen gülünce
gün Cumartesi olur,
bir kuş havalanır gökyüzüne.."

Demiş ya Özdemir Asaf, gülümseyişlerin güzelliğini ve insan olmanın olmazsa olmazı olduğunu bir kez daha hatırlatmış bizlere. Ve üstelik o gülüşler günün birinde eksilir ve hayatımızdan çıkıp giderse inanın, ortada ne Cumartesi-Pazarlar kalıyor, ve ne de Marmara'da vapurlara eşlik eden martılar.

Hayat...
Sonbahar...