Yalçın Küçük, Perinçek’in MOSSAD suçlamasına ne yanıt verdi

Prof. Dr. Yalçın Küçük gündeme ilişkin soruları yanıtladı.

 


Prof. Dr. Yalçın Küçük gündeme ilişkin Deniz Hakan ve Okan İrtem’e konuştu. Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar’ı “Tak Şak Paşa”ya benzeten Yalçın Küçük, “1994 yılındadır ve tam ve yine PKK Kürtlerinin kökünü kazıyacağımız bir zamandadır ve bu darb-ı mesel Genelkurmay Başkanı Güreş’in icadıdır; 'tak emrediyor şak yapıyorum' demişti, adı 'tak şak paşa' olarak kalmıştır.” dedi.

Doğu Perinçek’in kendisi için “MOSSAD operasyonlarına alet oluyor” şeklindeki sözlerine de cevap veren Küçük, “Doğu, beni, mossad’ın etkisine girmekle suçluyormuş, aslında oyun yapmak istiyor, pek yapamıyor, Doğu Perinçek, benim pek etki altına girmeyeceğimi bilirler, aslında, bana “mossadın adamı” demektedir. Ben de, şimdi bunu yazarken dahi gülüyorum ve “bir bu eksikti” diyorum, çok tükenmiş haldedir.” şeklinde konuştu.

İmralı tutanakları kitabında Abdullah Öcalan’ın Yalçın Küçük’e selam yolladığına ilişkin haberleri hatırlattığımız Küçük, kendisine selamın nasıl iletildiğine ilişkin ise şunları söyledi: “Bir rastlantı, bunun aslını bana aktarmışlardı. Aslı, mit tarafından dışarıya çıkarılmıştı ve Kürt'lerin elindedir. Elden ele bana duyurdular. Duyuranların pek memnun olduklarını sanıyorum.”

İşte Küçük’ün Hakan ve İrtem’e yanıtları:

HULUSİ AKAR DEYİNCE “TAK ŞAK PAŞA” AKLIMA GELİYOR

Deniz Hakan: Yalçın Hocam, geçtiğimiz hafta içinde Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar’ı, Davutoğlu’nun Suudi Arabistan ziyaretinde Suudi Kralı edilen heyette gördük. Giydikleriyle de ilgi çekti, üzerinde resmi kıyafeti değil, kamuflaj kıyafeti vardı. Üstelik bu ziyaret Rusya Savunma ve Dışişleri Bakanlıklarından “Türkiye’nin Suriye’de askeri operasyon için hazırlıklar yaptığına ilişkin şüphelerimiz var” açıklamaları yaptığı günlere denk geldi. Ardından da Suudi Arabistan, IŞİD’le mücadele için Suriye’ye asker göndermeye hazır olduğunu açıkladı. Ne dersiniz, bunları birbiriyle bağlantılı görür müsünüz? Ve Türkiye ile Suudi Arabistan’ın Ortadoğu’da bir savaş çıkarma güçleri bulunuyor mu sizce?

Yalçın Küçük: Sorunuzun ilk kısmından başlayacak olursak şunu söyleyebilirim: Açıkçası hayli şaşırdım, bir Davutoğlu ve bir Genelkurmay Başkanı, aralarında bir kral var, öyle diyorlar, yakın zamanlarda bizim mülkümüzdü, “Cenubi Arabistan” mahalli, oradalar. Fotoğraf işte buradadır ve Davutoğlu, işlerimiz “yoğun” buyuruyor, “o nedenle genel kurmay başkanımızın olmasını istedim” bunu da ekliyor. Benim de birden sinirim bozulmaktadır. Devlet Adamımız Hikmet Çetin bunu pek bilirler, Süleyman Demirel başbakanımızdı, belki pek çocuktum, huzurunda devlet işleri görürdük, beni birden gülme tutardı. Ülkü ve Hikmet bu halimi ezberlemişlerdi. Ülkü kızdı, ben “Baba Ülkü” derdim; çok mertti, adı öyle kaldı. Ülkü’yü kaybettik, Hikmet ile ben kaldık, beni kamufle etmek için birden kah kah gülmeye başlarlardı, ben dışarı çıkardım, devam ederlerdi, Süleyman Bey de görmediği bir komiklik sanıyordu, gülerdi. İstemesek de kandırıyorduk; demek Davutoğlu, “gel Paşa” diyordu, belki “hadii paşaa” dahi çığırıyordu ve demek Hulusi Paşa da “emrin olur”, cevap veriyordu. Ve ansızın Arabistan’a gitmişler ve “çat kapı”, öbür saraya inmişler. Ve birden aklıma “Tak Şak Paşa” gelmesin mi, ne zaman gelse ben gülerim, 1994 yılındadır ve tam ve yine PKK Kürtlerinin kökünü kazıyacağımız bir zamandadır ve bu darb-ı mesel Genelkurmay Başkanı Güreş’in icadıdır; “tak emrediyor şak yapıyorum” demişti, adı “tak şak paşa” olarak kalmıştır. Ol tarihte sadrazam ise Tansu Çiller’di, aslen “Tziller” olmakla birlikte, İbraniyet’te, ts’nin, tsadik karakteri, üzerine bir nokta koyarsak “ç” okuyoruz. Annesi Selanikli’dir ve Hegel ile Marx’tan öğrendiğimize göre bu tür vakalar, iki kez olmaktadır ve ilkine “komik” diyoruz. Sonra “trajik” olan gelmektedir ki bunları da genellikle ben yazıyorum. “Komik” olanı düzeltilebilir yanlışlık olarak tarif ediyorum. Trajedi ise ağırdır ve üzerime alıyorum.

Galiba hep bilen ikimiz kaldık, 6 Şubat tarihli Hürriyet gazetesinde Ertuğrul Özkök’ün bir yazısının başlığı da “Tak Diye Yapanı Biliyoruz Peki Ona Şak Diyen Kim”, aynı konudadır, amma ben artık Ertuğrul’u bıraktım, hep magazin yazıyor; ve merakla yine baktım, içi yine boş ve yalnız Suriye üzerinedir. 1994 yılında ve PKK’nın belini kırmak emrini alır almaz “şak” diyen Erkan-ı Harbiye Reisi, Doğan Güreş idi ve bu sözcüğün aslı, daha doğrusu İbrani şekli Koreş’tir, biz , Latinize olanlar, “Cyrus” olarak biliyoruz, “Kır” ve “us” Latin bir ektir. Pek güzel, eski arkadaşım Ertuğrul, darb-ı meselde “tak” ve “şak” tekerlemelerinin yerini değiştirmişler ve “olsuun ve canı sağolsun”, biz devam ediyoruz ve biz Türkler, “Kır” diyoruz, Pers İmparator’u Koreş, Yahudileri Babil esaretinden kurtarandır. Bunun tarihi, Ezra Peygamber’in Kitabı’nda, Tevrat’ta pek güzel yazılmıştır ve tavsiye ediyorum. Öte yandan bu ismi biz de çok severiz ve daha çok “Kırca” olarak, Ali Kırca veya Coşkun Kırca misali, taşıyoruz. Yalnız, “Kıral” da var, hatta addır, Kır-al, Allah’ın Koreş’i ya da Güreş’i yerindedir. Peki, İbraniyet’i ilerletiyoruz ve devam ediyoruz.

DAVUTOĞLU BOĞAZİÇİ ÜRÜNÜ

Ne kadar da bir birine benziyorlar, “Tak” diyenler, Çiller ve Davutoğlu, her ikisi de Boğaziçi Üniversitesi ürünüdürler, Davutoğlu Karay’dır, İbrani asıllı demek istiyorum, Çöküş kitabımda yerleri var, Çiller, yanından eşleri Özer’i ve Davutoğlu, Sare’yi hiç eksik etmiyorlar ve güzel, biz “Sara” tabir ediyoruz, Karay’lar “sare” severler, kitaplarımda yazılıdır. Öte yanda, Öcalan Avrupa’da yayınlamakla birlikte Türkiye’de best-seller olan son kitabında, Davutoğlu’nun bilgisinin az olduğunda ısrar ediyorlar, “çucuk” tabiri var. Çiller ise pek çok sözcüğü yanlış söylemek ile meşhurdular. Birbirini andırıyorlar.  

Çöküş, Öcalan’ın, İmralı’ya düştükten sonra en çok beğendiği kitabımdır. Şimdi, Türkiye dışında yayınlanan ve pek çok ilgi çeken kitabında ise Çıkış’ı tavsiye ettiğini duyuyoruz, bu birinci Çıkış’tır, ikincisi daha sonra yayınlanmıştır. Çöküş’te “federasyon” fikri vardır ve Çıkış’ta Obama Doktrini ile Kürtler’in Türkler’in önüne geçişi yazılıdır; Çöküş’te ayrıca İstiklal Marşı’nın yazımına Ersoy’un elinin değmediği ve Kürtler’e ödün olarak tertip edildiği de kayıtlıdır. Ve güzel, Çöküş’ü yeniden basmıyorum ve hep tekrarlıyorum ve Çıkış, hep basılmaktadır. Böylece araya girişi tamamlamış oluyorum.

Aradan çıkarıyorum, Sözcü gazetesi haber verdi, “Paşa, umre yapmamış”, ne mi demek, Davutoğlu ile Sare Hanım’ın umreye gittikleri rivayet edilmişti, yoksa Hulusi Paşa da “gitmişken..”; hayır, “yapmamış”, Sözcü aydınlatmaktadır. Haber imzasız, ama biliyoruz, Genelkurmay’ın bir tek sözcüsü var ve bu da mit’ten iyi haber aldığı söylenen Saygı Öztürk’tür, hep “bir yüksek rütbeliden aldım” der ve yazar; böylece müsterih oluyoruz. Ordumuz, bu şekilde tutum ile hareket ediyor, sözcü Saygı ile idare ediyorlar ve ordumuzun, böylece davetsiz ve umresiz bir ziyaret gerçekleştirdiğini öğrenmiş oluyoruz. Ve sağolasın “sözcü Saygı” diyoruz.

İşte tam bu sırada, Hulusi Paşa’nın, nagehan ve umresiz bir Cenubi Arabistan’a sefere çıktığında, Ruslar birden “Türkiye, Suriye’ye sefer yapacak” demeye başladılar. Israr ettiler; anlamadım, bir bildikleri var mı, akılımın karıştığını itiraf ediyorum. Sovyet ve Rus istihbaratına güvenim yüksektir.

Aklımı karıştıran bir nokta da Hulusi Paşa’nın seferi giysilerle gitmesidir; bu ne samimiyet, öyle düşünüyordum. Yalnız çok da üzerine durmadım, belki Davutoğlu acele ediyordu, umre’ye yetişmek istiyordu, “hadii Paşa” diyordu ve belki de Hulusi Paşa, bu bizim eski tebamıza, yeni model tatbikat üniformasını göstermek istiyordu. Demek, pek önemsemedim; Rusya neden ısrar ediyor ve bunu önemsiyordum.

TÜRK ORDUSU İÇİN ÜZÜLÜYORUM

Demek, müthiş bir hafta yaşamışız, büyük bir maceranın kapısından dönmüşüz, Hulusi Paşa’nın, eski tebaamız Suudi’nin yerinde, seferi giysisiyle resminin basılış tarihi, 1 Şubat’tır ve Tolga Tanış’ın, Washington mahreçli “Türkiye’nin Suriye’deki Çöküşü” başlıklı pek açıklayıcı yazısı ise 7 Şubat tarihini taşıyor; Türkiye, Suriye’ye girmek için Suudileri ikna seferindedir. Bu arada, Davutoğlu, Suudiler’in yanında ve her zaman olduğu üzere havalardadır, Suudistan’tan mı, önce “hazırız” sesleri çıkmaktadır, Tayyip Beyefendi, sessiz beklemektedir. Rus uçakları ile Beşar güçleri, sanki Vietnam’da Vietgong yükselişini tekrarlıyor, “üç yılda verdiklerini üç günde geri almaktadır”, Akepe’nin güvendiği tepelere, Çöl’e, “kar yağmaktadır” ve bir çöküşten söz edilmektedir. Öyleyse Akepe çevresinde, Nusra ile IŞİD’in ancak, Suriye’ye savaş açmakla kurtarılabileceği mi düşünülmektedir? Peki ama nasıl, ve diğer yandan, çok şaşırtıcı, Sovyet döneminde de pek güçlü Rus istihbaratı, Tayyip Bey’in bir başka yerde söyledikleri gibi, “damara girmiş” haldedir. Demek Rus istihbaratı çok yüksek yerdedir.

Tabii bir yol daha var, Nusra ve IŞİD’i, telef olmaktan, sınırları açarak kurtarmak da mümkündür. Yaparlar mı, “Allah bilir” ve Yiğit Bulut, yüksek komutanlığın ikiye bölündüğünü haber veriyordu. Peki orada mıyız; bir de ben biliyorum. Ve yazmıyorum.

Ve sonra, Suudi Arapları, “herkes girerse ben de varım” demekle yetindiler. İran, Suudiler, “korkarlar, girmezler” açıklamasını yaptılar ve Suriye, “Suriye’ye saldıran evine tabutla döner” şeklinde ve yıllardır ilk kez yüksek moral saçtılar. Ve tam bu sıralarda, Tayyip Bey, dış seferden dönüş yolunda, ben sabahları, saat altı sularında, cnn international ya da Fransız 24 Televizyonu’nu izliyorum, Türkiye’nin bir savaş açması için, “risible” bir haberdir, açıklamasını yaptılar; “gülünç” bir iddiadır, anlamındadır. Güzel, son nokta, bu seferi üniformalı umre gezisi, komik mi, yoksa trajik mi, burada duruyorum.

Türk Ordusu için çok üzülüyorum.

Necdet Paşa, Genelkurmay Başkanı, yüksek rütbeli ve güvendiği bir subayımıza, “beni çok arayacaksınız” demişler. Bunu, bu yakını Paşa’dan duymuş haldeyim ve düşünüyorum. Herhalde “elimdeki malzeme budur” demek istiyordu. Ve herhalde, işaretinin çok uzağında değiliz.

Eleştirdim, ancak ayrılırken yumuşak ve sabırlı olduğunu yazmıştı, zindandan çıkışımızda bir rolü vardır, hep ümit de vermişti, ancak Erdoğan, “parelelci” diyerek çeşitli rütbeden 1500 subayı daha tasfiye etmek istiyordu ve Hulusi Paşa’yı da yanına alıp buna karşı koyduğunu biliyoruz. Önemli bir iştir.

KUMPAS SAVAŞINA İNANAN KALMADI

Erdoğan’ın bu “kumpas” savaşına inanan artık sadece Doğu Perinçek ve bir buçuk adamı kaldılar. İlker Paşa Hazretleri, Yargıtay savunmasında, “bunlar birdir” dediler. Silivri’nin ilk Mahkeme Başkanı Köksal Şengün, yakın zamanda, “tektirler” açıklamasını yaptılar, “Akepe ve Gülen bir ve aynıdır” dediler. Doğrudur, Perinçek, her gün Erdoğan’a yapışmak için bir gerekçe aramaktadır, ihtiyacı var. “IŞİD ve Erdoğan, Amerika’ya karşı mücadele ediyor” deyip göbek atan da Doğu’dur; artık nerede ise tektir ve çıkarı olduğunu biliyoruz. “IŞİD” formasını ilk giyenlerdendir ve geçerken, not etmiş oluyoruz.

Necdet Paşa döneminde tasfiye işini gerçekleştiremediler. Öyle anlaşılıyor, Erdoğan yüksek komutanların büyük kısmının “yanında” olduğunu düşünüyor; Yiğit Bulut’un itirafı bu yöndedir. Kaldı ki işaretleri var; bir aşiret reisi olan Barzani’ye, Ankara’da, karargah açan herhalde yüksek komutanlardan birisidir; Yaşar Güler Paşa mı, İkinci Başkan, bilemiyorum. Latin Amerika’ya giderken, zırhlı otomobili askeri uçakla nakleden de herhalde bir komutandır; nakilde kamu çıkarı ve gereği olmalıdır ve burada yoktur. Şimdi ki Jandarma Komutanı, tutuklu bir kurmay albayı Ordu’dan tasfiye edebilmektedir, Fethullahçı mı, nereden biliyorlar ve Necdet Paşa, çok kaygandır, bilemeyiz, diyor ve tasfiyelere itiraz ediyordu. Bu gerekçeleri arıyoruz.

Şimdi kanun çıkarıyorlar, 1500 albayı tasfiye etmek hazırlığındalar. Çok güzel ve çok güzel, Diyarbakır’da savaş var, Suriye’de savaş peşindeler ve Rusya ile karşılaşma ihtimali uzak değil ve biz albay fazlalığı gerekçesiyle bir tasfiye planlıyoruz. “Güldürme beni” demek durumundayız. Şöyle bir mantıkları olabilir, bir-iki pürüz var, “atarız”, Yaşar Güler’i hızlandırırız, ve iş albaylardadır. Laik ve kaldıysa Kemalist albayları bitirmenin zamanıdır. İşte hesap budur.

Peki ben ne mi diyorum; bir, yanlış hesap Halep’ten döner, bunu söylüyorum. İki, Karamürsel sepeti değiliz, bunu ekliyorum. Üç, beş-taş oynamıyoruz, hatırlatıyorum. Dört, “bölmeyiniz” ve bölmeyi tavsiye etmiyorum. Sonunda kazanırız.

APO’NUN SELAMI KÜÇÜK’E NASIL İLETİLDİ

D. H.: Basın, yurtdışında yayınlanan ve İmralı’da 2013 yılındaki görüşmelerden kayıtlar aktaran kitaptan parçalar aktarmaya devam diyor. Bu hafta içinde yayınlanan bölümlerde sizden de bahsedildiğini gördük. Öcalan Çıkış’ı tavsiye ediyor dediniz. Okudunuz herhalde. Duydunuz ya da? Ben ifadeleri not ettim, şöyle demiş Öcalan: “Ateşe su dökmek istiyorum. Farklı düşünenler de var. Yalçın Küçük’ün son kitabını okudum. Siz de okuyun. Yalçın hastadır. Siz yine de ona selamlarımı söyleyin. Öcalan kitaplarından faydalanıyor deyin, ona moral olsun. Biz sanki Cumhuriyet'e en büyük ihaneti yapıyormuşuz gibi değerlendiriyorlar. Cumhuriyet'e burada komplo kuruyorlar diyorlar.” Ne dersiniz?

Y.K.: Bir rastlantı, bunun aslını bana aktarmışlardı. Aslı, mit tarafından dışarıya çıkarılmıştı ve Kürt'lerin elindedir. Elden ele bana duyurdular. Duyuranların pek memnun olduklarını sanıyorum.

Öcalan'ın, mit temsilcisi, belki Fidan ile konuşmasıdır. Bir ara Öcalan soruyor, Yalçın Küçük ne yapıyor, diyor; mitçi de ne yapacak, "kaçık" benzeri sözler söylüyor. Öcalan "selamımı söyleyin" diyor ve Yalçın Küçük'ün "kaçık" ya da "hasta" olduğunda, öyle anlaşılıyor, ısrar edilmektedir. Öcalan'ın "selam" ısrarı da var, ve sonunda "hasta" sözcüğü bu şekilde ve burada yerini alıyor ve görüyoruz.

Öcalan bir de benim onları Cumhuriyet’e en büyük ihaneti yaptığı değerlendirmesini yaptığımı söylüyor ki, biz akepe ile işbirliğini ve Doğu'da yobazist hareketleri, Cumhuriyet'e karşı sayıyor ve görüyoruz. Bunlar biliniyor. Hep yazıyoruz.

D.H.: Kendisinin de AKP ile işbirliği kabulü var zaten. Şöyle demiş: "AKP oyalamayı seviyor. Ben buna rodeoculuk diyorum. Benim artık buna tahammülüm olmaz. Devlet de bunu kaldırmaz. Bu öyle üzerinde çok tartışılacak şeyler de değildir. Nevruz bildirisinde de dönemin ruhundan bahsettim. Oradaki önerilerimin bazıları onların katkısıydı, ben de onayladım. Yani ortak mutabakattı."

Y.K.: Şöyle başlayabilir miyim, izninizle, başlamak, bir ölçüde, tekrar etmektir. Bir, 3 Kasım 2002 seçiminden bir gün sonra, 4 Kasım’da, “seçim değil darbe’dir” demiştim. Ve “darbe” çıktı, her gün daha darbe oldu; peki nasıl bildim, hiç önemli değil, çünkü, bilmedim ve bekliyordum, darbe bekliyordum. 12 Eylül’ü de koyu bir islamist darbe olarak haber vermiştim, öyle oldu. Tekrarlıyorum, 1977 İsrael’de şeri Likud, 1978 Hıristiyanlık’ta Papa Jean Paul, 1979 islamda, İran’da, Humeyni ağır ve karanlık darbelerinden sonra, 1980 Türkiye’de kapkaranlık bir darbedir. Ve ancak, önceleri iyice gidiyordu, sonra gitmedi, daha islami darbe aradılar ve 2002 budur. Mehape ve ordu bunun içindedir. Güzel, bir teoremi yazabiliriz, 12 Mart 1971, eksik darbesinden itibaren ordu ve oligarşi darbelerde beraberdirler. El eledirler.

Pek güzel, 2002 Darbesi’nden hemen sonra, aynı yılın sonunda, bir darbe daha yaptılar, bir kasetle, cehepe ve lideri Deniz Baykal’ı tutsak aldılar. Daha sonradan öğrendik, gerçi ben 2006 yılından itibaren, yeni seçim dönemine girerken, Baykal’ın tutsak halini sezmiştim, televizyonlarda bağırıyordum. Sonra, Deniz’i, verdikleri sözü unutup, cumhurbaşkanı yapmadılar, Baykal ses çıkarmaya başlayınca, kaseti dayadılar.

Kaseti dayarlarken, Kılıçdaroğlu adında bir küçük memuru düzenlemeye başladılar. Ben, bu küçük ve ilkesiz memuru, 2010 yılında fark ettim, sanki lüks lokantaların önündeki bir “vale” idi, Aydın Doğan’dan ve Gülen’den emirlerini alıyordu. Hiç bağlılığı ve sadakatı olmamıştır; doğruluğu bilmemektedir.

Yakın zamanda bunlara, Mustafa Koç’un, babası Rahmi Koç’a darbesini ve yerine geçmesini ekledim; 2003 yılındadır. Mustafa Koç ile birlikte Hürriyet Gazetesi ve TÜSİAD da diktotarya’nın eline geçmiş oluyordu. İdaresi, Kahya Doğan’da kalıyordu ve bir “muhalefet” olan PKK’da 1999 Şubat ayında düşmüştü. Tabii, o zaman henüz tam akepe’de değildi, şaşkınlık ve moral bozukluğu içinde olduğunu hatırlıyoruz.

Burada, Öcalan, “AKP oyalamayı seviyor” demektedir ve uzun zaman bir atalet içindedir. Arada, normal sarsıntılar bir yana, “ortak mutabakat” vardı demektedir. Bir dönem, için, Akepe ve PKK, ortaktılar ve birlikteydiler.

İki soru var; Öcalan, bunu, neden yapıyor ve ya da yaptı, Obama ve Putin, farklı şiddetlerde, ama açıkça, Erdoğan’dan kurtulma politikaları izlerlerken, içeriden sadece Kürtler harekete geçmiş durumdalar. İçeride, Demirtaş, dört yıllık diploması olmadığı görüşünü açtılar ve dışarıdan, bir Kürt doktor, saralı olduğunu ilan ettiler. Sanki yeni duydular. Belki, Kürtler, şimdi, Putin’e çok yakındırlar ve aynı zamanda Obama ile birlikte mücadele halindeler. Belki, “neden” sorusuna cevap budur ve Öcalan’ın, aşiret politikalarından gelme, bir ittifak ve zamanlama kabiliyeti vardır, biliyorum.

Üç dönemi var. Birincisi, Yalçın Küçük düşüncelerine yakın olduğu dönemdir. İkincisi, İmralı’ya düştükten sonra, Genelkurmay ile çok iyi konuştular ve Genelkurmay ideolojisini seslendirdiler. Üçüncüsü, Akepe’nin kontrolüne geçişi bundan sonradır ve 2011 başlarına denk düşmektedir.

Samanyolu Televizyonu’ndaki “Kollama” ve “Tek Devlet” dizileri, özellikle “Kollama” burada çok etkili olmuştu ve “Kollama”, “Minik Kaya” adıyla beni, Yalçın Küçük’ü, oynuyordu. Dizi, çok az izledim, ama çok duyduğum için biliyorum, Öcalan’ı akepe ile ittifaka zorluyordu; diziler biterken, beni, tekrar hapse attılar. Bu kadar ve Hendek ya da Diyarbakır savaşlarına kadar beraberdiler. Burada duruyoruz.

APO TÜRKLER’E GÜVENİYOR

Okan İrtem: Yalçın Hocam, şu nokta da ilginç değil mi? Şöyle demiş Öcalan: "Devlete de güvenmeyin. Devlet nedir? Ben devleti inşa ediyorum. Kürtleri de devlete inşa ediyorum. Devleti Kürtleştirip Kürtleri de devletleştiriyorum. Bu on tane sahte Kürt devletinden daha iyi bir şeydir. Ama bunun için kendinizi hazırlayın, yetkinleştirin." Ayrı bir Kürdistan vurgusu göremiyoruz.

Y.K.: Öcalan ile Bekaa’da ilk görüşmelerimde, “Apo Kürtler’e hiç mi güvenmiyorsun” sorusunu yöneltmiştim. Sanki Mustafa Kemal’e bir hayranlığı vardı. Dönüşte, beni hücreye atıp, bu konuşmanın kayıtlarını TRT’de yayınladılar. Öcalan’ın bir televizyonda ilk görüntüsüdür.

Belki şaşırtıcıdır, on yedi yıllık hapsine rağmen, sanki aynı yerdedir. Ve bütün savaşları ve zahmetler bir yana, Türkler ile bir devlet olmayı istemektedir. Burada görüyoruz, Türkler’e bir güveni var.

Benim Kürtler’de “kemalizasyon” dediğim de işte budur.

O. İ.: Doğu Perinçek de hafta içinde bir röportaj verdi ve sizi, bilinçsiz de olsa MOSSAD’a çalışmakla suçladı. Ulusal Kanal’da iptal edilen televizyon programınızda tartışma, Genelkurmay Basın ve Halkla İlişkiler Dair Başkanını’nın tescilli bir cumhuriyet düşmanını övmesine ilişkindi. Ancak, Doğu Bey’e bakılırsa günahlarınızın listesi uzun, Atatürk’e Yahudi demişsiniz, Hareket Ordusu’nda 600 Yahudi olduğunu, cumhuriyeti sabetayistlerin kurduğunu söylemişsiniz; sonra, “Kürt illeri” demişsiniz, HDP’nin Meclis’e girmesine 3. Meşrutiyet demişsiniz. İlker Başbuğ’u ve Yaşar Büyükanıt’ı Yahudi ilan etmişsiniz. PKK, HDP övmüşsünüz. Doğu Bey, herkesi Yahudi ilan ettiğinizi ve bunun bir MOSSAD operasyonu olduğunu söylemiş. Okuma şansınız oldu mu, herkesi Yahudi ilan ediyor musunuz?

Y. K.: Hayır, okumadım ve arkadaşlarım haber verirlerken, kısa da olsa söylediler. İçinde yeni olan bir yanı yok, var var, bir tane, ama, o da beni çok güldürüyor. Doğu, beni, mossad’ın etkisine girmekle suçluyormuş, aslında oyun yapmak istiyor, pek yapamıyor, Doğu Perinçek, benim pek etki altına girmeyeceğimi bilirler, aslında, bana “mossadın adamı” demektedir. Ben de, şimdi bunu yazarken dahi gülüyorum ve “bir bu eksikti” diyorum, çok tükenmiş haldedir.

Diğer yandan, Doğu Perinçek’in bu kadar dağıtmasına hak veriyorum kendine hakim olamadı, Hulki Bey ve İsmail Hakkı Paşa da önleyemediler. Beni de çok şaşırttılar; filmi, en güzel yerinde kestiler ve olağanüstü ölçüsüz oldular. Doğu, böyle durumlarda çok ölçü dIŞİDır ve şimdi ise ben sadece gülüyorum. Tabii, “kestiler, iyi yaptılar,” diyemem; yalnız keserse işte buradan keser, diyebiliyorum. Bir televizyon açısından kesmek için utanç verici bir noktadır ve yine gülüyorum.

Ne olmuşsa Cahiliye Devri’ne düşmüşler; a, İlker Paşa’ya “Yahudi” demişim, Paşa, Jerusalem’de ağlama duvarına gitmişler, Doğu’nun sevdiği Akit Gazetesi yakalamış, “Yahudi” dediler. Ben savunmuştum. Güzel, ben Yaşar Büyükanıt’a da “Yahudi” demişim, diyenler, Fethullah Gülen takımı idi, çok güzel belge hazırlamışlardı, bu işleri bilirim, bilirkişi saydılar, bana sordular. İbrani asıllı olduklarını bilmeme rağmen savundum ve çünkü Erdoğan ikisini de genelkurmay başkanı yapmak istemiyordu ve ben kuralı bozmak istemiyordum. Hepsi budur.

Çok kötü yapmışım, “Kürt-ili” demişim. Ne demeliyim, çok bilgisizdirler. “Rum”, Romalı demektir, Rumlar’ın yaşadığı yere “Rumeli” diyoruz. Güzel, bir de “Kırklereli” var, on dördüncü yüz yılda zapt ettik. “Kırkklise” diyorduk ve bir de “Kırk-er” ya da “Kırk-ler” sözümüz var, Çöküş’te bilgisi mevcuttur. Karay Yahudisi anlamındadır. Karaylar, çoktular ve 1924 yılında, buraya “Kırklereli” adını verdik, Karay’ların yaşadıkları yer anlamındadır. Biz, kalabalık nüfusların yaşadıkları yerlere, “eli”, ili, “kale”, “köy”, deriz, Doğu kardeşim öğreneceksiniz. Bunlar, Kara’lar, on altıncı yüz yılda, Köprü’ye yakın bir yerde, cıfıtlar’ın tam karşısında çoğalmışlar. Çoğaldıkları yere o zamandan beri “Karaköy” diyoruz. Doğu kardeşim, tükenmişsiniz, biraz okuyun artık, öğrenirsiniz.. Silme Kürt milletvekili çıkaran yerlere “Kürteli” deriz ve şimdi futbol takımına “Amedspor” diyorlar ve ben, bunları yazarken sizlerin sıkılmanızı diliyorum.

Doğu Kardeşimiz’in her söylediği tekrardır, daha önce de çok söylediler ve çok bilgisiz olmuş, bana ne zaman kızarsa, bunları yazıyor. Ben sabetayizm ve judaizm araştırmalarına başladığımda hepsini bir kez yazmıştı, “Atatürk’e gelecek ha” dahi kayıtlarını biliyorum. Bizim Mustafa Ekmekçi olsa, “yok ya, annen güzel mi derdi”, Lebibe Hanım mı, pek güzeldi. Haymana Hapishanesi’nin demir kafesinde karşılaşırdık, görüşmeciler dışında ve biz içinde, “Lebibe Hanım, gözleriniz çok güzel,” diyordum ve “güzeldir” cevabı bu oluyordu. Çok güzel anneydi, bütün anneler güzeldi. Doğu kibardır, kafesten çıkar, çay yapıp getirirdi. Lebibe Hanım bana çok güvenirdi; işte bu arada, “nasıl, gece uyuyor mu, aman, üstünü ört” diyordu. Güzel anne idi, güzel anneleri severim, bütün anneler güzeldirler.

Gün Zileli, Ümit Zileli’nin amcası, Irmak’ın babası, Lebibe Hanım’ın damadıydı, kitaplarında, “kayınvalidem Yahudi asıllılıdır” yazıyordu ve bence hiçbir sakıncası yoktur. İkinci Dünya Savaşı’nın sonuna kadar, daha doğrusu bir İsrael Devleti çıkmadan önce bunları serbestçe söyleyip yazabiliyorduk. Şimdi tekrar özgürleştirmek istiyorum. Adımlarım var.

Bitirebilir miyim, Çıkış’ın birincisinde, Alyans Okulları’nın ve Balat’ta yayınlanan El Tiempo dergisinin Osmanlı-Türk aydınlanmasının kaynaklarından en önemlisi olduklarını kaydettim. Doğu Perinçek, küfretmek yerine, oku ve aydınlan, tavsiye ediyorum. Her zaman, sabetayistler olmasa, biz bu Cumhuriyet’i daha çok zor kurardık, diyorum. Ve şimdi çok rahatlar ve hem kendilerini ve hem de beni seviyorlar.

İkincisinde, Kuzguncuk’u yazdım ve yazarken heyecan duydum; büyük Kurtarıcı da, Ali Fuat Cebesoy’larda uzun süre orada kalmışlar. Şimdi sabetayizmden sonra Yahudileri asimile etmeye çalışıyorum. Köklerinden utanmayacaklar, adımlar atıyorum.

Benim en yüksek tuttuğum devrimcilerden birisi Doktor Nazım’dır, İbrani asıllıdır, Menderes’in çok yakın akrabasıdır; Aydın Bey, bana, “büyük dayım” diyordu. Ve 1926 yılında hiçbir suçu yok iken Maliye Nazırı Cavit ile birlikte astık ve kalın kafalı Kemalistler doğru buluyorlar, bunları hiç sevmiyorum. Doğu’yu gittikçe daha kalın kafalı Kemalist görüyorum, ancak hapishane arkadaşlığı da bir hastalıktır, yine de bir sevgim var.

Doğu’ya bir bilgi daha vermek istiyorum, birisinden söz etmek istiyorum, adı Nuri’dir, Yahudi isim kitaplarında da yeri var. Soyadı “Adı Güzel” olup, bizim Doğu, “Nuri Adı Güzel Ağa’nın torunuyum” deyu övünmektedir. Adı Güzel, Şem Tov’dur ve sıklıkla İbrani asıllı ya da İbrani’dir. Demek benim hapis arkadaşım Doğu Perinçek de İbrani asıllıdır ya da olabilir. Ve Doğu, adı, İbrani isim lügatlarında “Mizrah” olarak yerini almaktadır. Ve hiçbir sakıncası da bulunmamaktadır. Ayrıca tekrar ediyorum, Aile’nin damadı da bu görüştedir. Burada duruyorum.

DOĞU YERİNİ OĞLUNA BIRAKSIN

Ben diyorum ki Doğu, artık bırak bu işi, Kuzey Kore’nin başkanı, Azerbaycan Başkanı Aliyev, eski komünistler, hep yerlerini oğullarına bıraktılar. Sen de yap, Mehmet Perinçek var, iki yıl birlikte hapis yattık, çok terbiyelidir, bırak artık, Doğu yeter artık, bitmişsin, Mehmet çok terbiyelidir, çok iyi arkadaştır ve Fatih Hilmioğlu Hocam tanıktır. Doğu, artık senden “bişi” olmaz, lütfen bırak, diyorum. Ağırbaşlı ve bilgili Mehmet var.

Ne mi yaparsın, bırak ve doğru, Sur’a git ve bir hendeğe yat ve Kürtler’den af dile; af dilemek iyidir. Ben de, iyi çocuktur, derim. İyi davranırlar. Bana ve sözüme güvenmeni istiyorum, Öcalan’ın son kitabında hakkımda yazdıklarını da buraya güvence olarak alıyorum.

Aforizmalar’da var, Kürt gericileriyle Türk gericileri arasındaki ittifak bize göre en büyük kötülüktür. Biz önce birbirimizi ilerici yapacağız ve sonra beraberliğimizi kuracağız. Yolumuz işte budur. Öcalan’ın beni anladığını sanıyorum ve umuyorum. Çünkü, çok ağır sözlerime rağmen selamlarını eksik etmemektedir.

D. H.: Yalçın Hocam, mülakatlarımızda araya başka gündemler girdi, onları konuştuk, iyi de oldu, ancak Ocak ayında mülakata başladığımızda Güneydoğu’daki savaş üzerine konuşuyorduk. Siz Diyarbakır savaşı diyorsunuz. Devam ediyor. Sizce nereye gidiyor bu savaş? Başarı şansı var mı?

Y. K.: Savaş, Clausewitz’in çok doğru olarak söylediği üzere, politikanın başka araçlarla sürdürülmesidir. Savaş politikadır, politika devam eder, politika hep devam eder, savaş ise onun devamı ve tamamen politikadır. Ama başka bir araç kullanırsın. Ne demek istiyorum, şiddet kullanırsın, savaşın tarifi budur. Lenin de bunu almıştır, Collected Works, Toplu Eserler’inin 21. cildinde bu var. Ancak böyle bir şey söylendiği zaman burada bir parantez açıyoruz, Lenin’i okuduğunuz zaman Clausewitz’i öğrenir misiniz? Hayır, öyle bir şey değil; Lenin alıyor, bir şekilde, eski bir sözümüz vardır, darb-ı mesel deriz, Lenin Clausewitz’in bu sözünü kullandığı için yalnızca bu kullanılır olmuştur. Lenin yaygınlaştırmıştır ama basitleştirmiştir de. Fazla basitleştirmiştir, diyebiliriz. Yaymak budur, öyle olur. Yalnızca bu sözü öğrenmek ne savaş felsefesini, ne savaş teorisini öğrenmektir. Bu konularda yazan bir düşünürün çok güzel bir benzetmesi vardır, Aristo’ya filozof derler, biz de hep filozof olarak biliriz, neyi biliriz, sanki yüz bin tane filozof var, Aristo da onlardan biri, hayır, filozof sözü Aristo ile kullanılmaya başlamıştır. Dünyada, tarifte filozof lafı Aristo ile başlar.

D. H.: Platon’u ne yapacağız, Yalçın Hocam? Platon Aristoteles’ten önce.

Y. K.: Platon’u bir yana bırakalım, bu söz ilk olarak Aristo için söylenmiştir. Filozof sözü Aristo ile çıkmıştır. Aynı düşünür şunu söylüyor, Clausewitz’in de bir savaş filozofu olduğunu söylüyor. Ama bunu söylediğin zaman, bir yığın savaş filozofu var, o da onlardan biri, anlamında söylemiyor. Hayır, savaş filozofisi Clausewitz ile başlamıştır. Lenin biraz önce de söylediğim gibi Clausewitz’den almıştır, ama Lenin İngilizce deyişle, to the point, meselenin gözbebeğini alır, herkes de bunu bilir, bu kadarını bilir. Hobson’da da öyle olur, Lenin, emperyalizm kapitalizmin en yüksek aşamasıdır, demiştir; herkes bunu bilir, bu kadarını bilir. Bu kadarını bildiği için de herkes Hobson’u da okuduğunu, bildiğini zanneder. Bu, işin özüdür ama Hobson bambaşkadır, müthiş bir ahlaki bozulmayı, insanlığın bozulmasını, hepsini Hobson’da bulursun. Hatta şunu da söyleyeyim, hep söylerim, Kafka ile Hobson arasında ne kadar mesafe vardır, biri 1902’de, öbürü 1915’te yayımlanmıştır, neredeyse bir nefeslik mesafedir, koşarsan varırsın. İnsanın o hale gelmesinin bütün ipuçlarını, tekelleri şunları, bunları, savaşı orada bulursun, dolayısıyla bunu da bir şekilde yazıyorlar.

Buradan neye geliyoruz, şiddeti kullanarak, ama sadece öyle şiddeti kullanarak değil, savaş şiddeti en yüksek boyutuna kadar zaman zaman kullanmaktır, savaş budur. Bir parantez daha açacak olursam, IŞİD-istan böyledir, IŞİD ile İslam arasındaki mesafeyi Amerika’da tartışanlar var, IŞİD’in islamın en yüksek boyutuna ulaştığı hal olduğunu söyleyenler var. IŞİD Medine islamıdır, her şeyi yapmıştır. Savaşa, Clausewitz’e tekrar dönecek olursak, ne der Clausewitz, “War is an act of violence intended to compel our opponent to fulfill our will”, savaş düşmanın iradesini ortadan kaldırıp düşmana senin iradeni kabul ettirmektir, esası budur, çok önemlidir. Peki yapılan bu mu? Savaş teorisine göre, düşmanın bütün gücünü “destroy” edeceksin, kıracaksın ve yıkacaksın, savaş gücü, merkezi neredeyse oraya gidip onu ortadan kaldıracaksın, başka türlü olmaz. Savaş düşmana senin iradeni kabul ettirmektir. Ve savaş düşmanın moralini ortadan kaldırmaktır, moralini ortadan kaldırmadığın müddetçe savaş yapmıyorsunuz demektir, savaş bütün imkanlarla merkezi gücü ortadan kaldırmayı gerektirir. Daha önce doğru ve yanlış Kandil’i bombalıyorlardı, dağlara bomba yağdırıyorlardı, şimdi bu yoktur.

BEN BURADA OLANI SÖYLÜYORUM VE AĞLIYORUM, GÖRMÜYOR MUSUNUZ GÖZYAŞLARIMI

D. H.: Anlayamadım. Güneydoğu’da savaşın kazanılabilmesi için Kandil’in bombalanması gerektiğini mi söylüyorsunuz?

Y. K.: Deniz Hocam, ben analiz yapıyorum, öyle bir şey söyler miyim, “Kürtler vardır” sözü bizimdir. Ben birlikten yanayım. Ben Kürtlere hep, “siz ilerici olacaksınız, biz de ilerici olacağız, birlikte olacağız,” dedim. Hep birlikte hep. Ben “Musul’u almazsanız Diyarbakır’ı verirsiniz,” dediğim zaman bilimsel yaklaşıyorum. Ben burada olanı söylüyorum ve ağlıyorum, görmüyor musunuz gözyaşlarımı?

Savaş gücü nerede, bu gücü nerede kaldırırsın, dağlarda kaldırırsın, gidebilirsen, merkezinde kaldırırsın, eskiden ne yapardık, o dağları bombalardık, başka ne yapardık, arada kuvvetlerimizi Irak’a gönderirdik, öyle mi, o savaştır, şimdi savaşamıyoruz.

Ben zannediyorum sürgündeydim, 1995’te olabilir, gittik orada bir iki yeri aldık, bütün televizyonlar resimlerini göstermişlerdi, hatırlıyor musunuz bilmiyorum, ondan sonra bizim oraya gitmemize izin vermediler. 1995’ten sonra oraya gidemedik, bir kere gitmeye kalktık, ne zaman, 2003’te, çuval olayı oldu.

Gayet açık, 1961’de diyebiliriz ama buna karar, tahmin ediyorum, 1959’da verilmiştir, Menderes tasfiye edildi, sonra Özal şu veya bu şekilde tasfiye edildi, tahmin ediyorum şu anda Erdoğan çok zorlanıyor, nedir bu, Türkiye’nin güneye inme iradesi yoktur. Bakın, Musul ortadadır değil mi, sahipsiz, Yalçın Küçük’ten başka hiç kimsede Musul’u alma iradesi yoktur, işte budur savaş.

Dün misafirlerim vardı, Kadir Mısırlığıoğlu’nun benden söz ettiğini söylediler, ne diye bahsediyordu benden, “Yalçın Küçük dedi ki, ‘Musul’u almazsanız Diyarbakır’ı verirsiniz’,” diyordu. Bunu dedi, Diyarbakır da gidiyor. AKP ne yapmak istedi, bu hareket Diyarbakır’ı alma çabasıdır, bütün hikaye budur.

D. H.: Peki bu şekilde Diyarbakır’ı alabilirler mi? Musul’u almak gibi bir bakışları yok, ondan söz eden yok. Ya da ancak, o da zor ama, Amerika’nın silahlı gücü olarak, Amerika için, eninde sonunda Amerika’ya vermek için girmeyi düşünebilirler. Ayrıca Türkiye, Türkiye Kürtleri ile birlik olmadan, bölge ülkeleriyle anlaşma içinde olmadan Musul’u, sizin deyişinizle, alabilir mi?

O. İ.: Ben de bir soru ekleyebilir miyim? Bu durumu, kendi toprakların sınırları içerisindeki bir yeri almaya çalışır halde bulunmayı, bir tür acziyet olarak mı değerlendiriyorsunuz?

Y.K.: Deniz Hocam, Musul’u almaktan söz eden yok, evet. Yalçın Küçük dışında yok. Çok zor. Bunlarla olmaz. Bunlarla olmaz, almak isterken bile veriyorlar. Okan Hocam, hayır, öyle bir şey değerlendirmiyorum, biz bilim adamıyız, ona bir değer vermiyoruz, acz içinde olduklarını söylemiyorum, yapacakları bir şey yok, o noktaya da geleceğiz. Ama size bir tarif verdim, bu açık mı, açık olan tarif şudur: Burada bir savaş yok. Peki, ne var, bir, özel kuvvetler var; iki, jandarma var, özel kuvvetler ve jandarma, kaç kişi olduğunu bilmiyoruz, on bin kişi dediler, o zaman tankları niye harekete geçiriyorsunuz, çok açık. Bunu yanlış anlamayın, “yanlış yapıyorsunuz”, “yanlış yapmıyorsunuz,” demiyorum, o beni ilgilendirmez, ben bilimsel olarak savaşı anlatıyorum, tıpkı laboratuvardaki gibi, bu yapılanları savaş teorisi ile karşılaştırıyorum. Düzeltebilir miyim, bu yapılanları savaş kitabına çarpıyorum, eskiler öyle der, kitaba çarp. Gayet açık.

SAVAŞ DEĞİL TEHCİR

Burada şu var, mesela Çinlilerde bu var. Çok enteresan. Savaş teorisinde netleşiyoruz. Şunları söylüyorlar, bunu Sun Tzu’dan alıyorum: “The highest realization of warfare is to attack the enemies plan.” Birinci olarak, düşmanın planlarını yakalayıp onlara hücum edeceksin. İki, “next is to attack their alliance.” İttifaklarına bakacaksın, bundan sonra düşmanın ordusuna hücum edebilirsin, “next, to attack their army”. En sonunda, “to attack their fortified cities”. Senin en son hücum edeceğin yer, muhkem şehirlerdir, iyi korunan şehirlerdir. Ne diyor bizim taraf, hendekler var, barikatlar var, çok dar yerlerdir ve oraya yerleşmişler, her gün öldürdüğümüz düşmanın sayısını ilan ediyoruz, demek orada çok iyi korunan yerleri var. Oraya hücum edersen çok kuvvet kaybedersin.

Başka bir yeri de Sun Tzu’nun kitaptan alıyorum, kendisini iyi bilen, kendisinin gücünü, imkanları ve düşmanı iyi bilen bir ordu, yüz tane engagement’a, çatışmaya girse de çok zarar görmez, ama bileceksin. Ben bunu anlattığım zaman İsmail Hakkı Paşa, bize bunlar öğretildi diyordu. Peki, ama kim biliyor?

Düşman diyorsun, silahsızlandırabildin mi, moralini bozabildin mi; günlerce evlerine hapsediyorsun, yaşlılar beyaz bayrakla çıkıyorlar, “gençleri ilk fırsatta Suriye ya da Irak’a giderler,” dedik; “ya Rusya ile ya Amerika ile olurlar,” dedik. Bunları yapıyorlar. Savaş diyemiyorum, hiçbir tarife uymuyor, ne demek gerek, bilemiyorum, belki, de “tehcir”; ama diyemem, gözyaşlarımı tutamam.

O. İ.: IŞİD Irak ile Suriye arasındaki sınır taşını tekmelediğinde Amerikan basını ve Avrupa basını, bu, Sykes-Picot’nun ve Birinci Dünya Savaşı sonrası düzenin sonu anlamına geliyor, diye yazdı. Bizim güney sınırlarımız da sözünü ettikleri o dönemde kesinleşmiş ve çizilmişti. Bugünkü PYD meselesi ve güneyde yaşananlar Türkiye’nin güney sınırının çok geçirgenleştiğini ve gevşekleştiğini gösteriyor. Bu durumda şu mesele ortaya çıkmıyor mu, Türkiye Misak-ı Milli sınırları içerisinde kalarak Kürt sorunu ile baş edebilir mi?

Y. K.: Bu gayet güzel bir soru, biz de bunu söylüyoruz, burada Kürt sorununun ötesinde şu var, ortada bir Türkiye kalabilir mi, artık onu sormak lazım. Eninde sonunda sorduklarınızın cevabıdır, ben “Musul’u almazsak Diyarbakır’ı veririz,” diyorum, “Türkiye büyümezse küçülür,” diyorum.   Zaten Obama Doktrini, Çıkış’ın birinci cildinde yazdığımız Obama Doktrini, Türkiye’yi küçük görüyor. Biz Doğu Birliği dedik, şu anda da çok açık olarak söylüyoruz, birinci vazifeniz Suriye ile birleşmektir. Zaten birleşmişsin, sokaklarda 3 milyon, 4 milyon Suriyeli var. Ayrıca çok laik bir ülkedir, başka çaren yok. Çarenin dışında, bu üstelik de çok iyi bir şey.

IŞİD’i emperyalistler kurdu; şimdi hem başa çıkamıyorlar, hem kullanıyorlar. Ancak sınırların kalkması meselesini, Büyük Britanya Dış İşleri çok önceden söyledi, biz onu çok kullandık, “Türkiye’nin sınırları belirsizdir,” dedi ve çok doğru çıktı, isteyen giriyor, isteyen çıkıyor. Hiçbir şeyi halletmez, büyüteceksin. Tam tersine de, 1962’de, ufacık bir çocukken de bunu görmüşüm. Suphi Baykam, küçücüktüm, “Yalçın” dedi, “Meclis’te CHP’nin bütçe görüşmelerinde ticaret bakanlığı yapacağım, bana bir konuşma hazırla, biraz kızıl olsun,” dedi. Suphi Baykam, Bedri’nin babasıdır. O zamandan beri Doğu Birliği’ni savunurum, kaç sene oluyor. Başka çaremiz yok bizim ve şu anda oradadır. Ve çok açıktır, utanç verici bir durumdayız, Musul oradadır. Demin anlattım, iradeyi yitirmiş Türkler, Türklerin hiçbir iradesi yok, imparatorluktan kalma böyle bir kavim olmaz, zamanında kendi imparatorluğunun olan toprakları düşünemiyor bile. Bir tek gün birleşelim, beraber olalım diyemiyor, yok öyle bir şey, bitmiş bir yer artık. Senin bir parçan olan Suudi Arabistan seninle savaşmış, onların krallarının gidiyorsun ellerini öpüyorsun. Önümüzde Ortak Pazar modeli de var, Doğu Birliği çaredir.

Bizim için en kötü olan şey, cumhuriyet için en kötü olan şey Türk gericiliği ile Kürt gericiliğinin birleşmesidir. Türk ilericisi ile Kürt ilericisini bir araya getirmek zorundayız. Başka çıkış yoktur. Musa Anter’i biliyorsunuz, Musa’nın hiç islamla ilgisi yoktu, son derece modern bir adamdı.

O. İ.: Sabetayizm üzerine de çalışıyor. Yazıları var.

Y. K.: Çok güzel bir insandır. Uzun müddet Kürtlere de yaklaşmadı, “ben sosyalistim” derdi. Ama sonradan gitti. Bir gün bana, “Hocam” dedi, “bu Kürtlere yazıyoruz, sen yazıyorsun, ben yazıyorum, sana para vermek istiyorlar, sen almıyorsun, ben istiyorum, bana vermiyorlar”.

Bir de bana anlattığı çok güzel bir fıkra var. Çok severim onu. Ben Kürtler için çok şey yaptım. Benim için bunu anlattı bir gün Musa. Bir papaz varmış, çok da çapkınmış, sabahlara kadar sefahat yaparmış, ondan sonra da sabah olunca koşar, kilisesinin başına gidermiş. Günah çıkarma papazıymış. Gelirlermiş insanlar, günahlarını ona anlatırlarmış. Papaz bir gün gitmiş, papaz giysisini almış, girmiş kabine, perdeyi açmış, hay allah! Sabaha kadar beraber olduğu fahişe gelmiş, fahişe ona günah çıkartacak, ikisi de şaşırmış. Papaz kendini tutmuş, “hanım hanım, hiç günahın oldu mu”, demiş. “Yok” demiş, “benim ne günahım olabilir”. Papaz yanıtlamış, “olmuştur olmuştur, söyle bakalım”. “Yok” demiş, papaz ısrar edince, “var” demiş, “ben kilisenin zangoçuyla yatarım”. Papaz homurdanmış, “tamam tamam, olur öyle, başka var mı”, demiş. Kadın, “baş rahiple de yaparım efendim,” demiş, papaz ona da “tamam tamam o da günah olmaz. Başka yapar mısın” demiş. Kadın başlamış “şu papazla da yatarım”. Papaz, “bu kadar mı” diye sormuş. Kadın “papaz efendi” demiş, “ben bir de genç papazla yatarım.” Papaz durmuş, “kızım onda günah olmaz” demiş, “sen kendini kiliseye vakfetmişsin.” Musa Anter bunları anlatırdı, anlatırdı, “Yalçın,” derdi, “sen de kendini bu Kürtlere vakfetmişsin,” öyle derdi. Çok hoş bir dostluğumuz vardı, çok güzel bir adamdı.

D. H.: Hep en aydınlık olanları hedef aldılar. Hrant Dink de öyleydi, ilericiydi, yazıları da öyle. Emperyalizme karşı uyarıyordu.

Y. K.: Hrant da bizim çocuğumuzdur. Gözleri sürmeliydi Musa’nın. 1993’te öldürüldüğünde, şimdi AKP’den milletvekili olan Orhan Miroğlu’nu suçlamadım ama o götürmüştür bir yere, ona sorun ölümünde bir ihmali var mı. Hiç kimseye haber vermeden Musa’yı almış, bir yere götürmüş, orada vurdular Musa’yı. Kim vurdu, itirafçılardan biri vurdu, o kadarını biliyoruz. Daha fazlasını konuşmak istemiyorum. AKP milletvekili Orhan Miroğlu iyice ayrıntıyla anlatmalıdır, ama söylemiyor. Kimseye haber vermeden götürülmüş, ihmal var mı, söylemelidir.

Deniz Hakan ve Okan İrtem’in notu: Mülakatın hukuksal denetimi için üstadlarımız Kazım Yiğit Akalın ve Sedat Akçelik’e teşekkür ederiz.

Odatv.com