Pazar akşamı itibariyle Syrizacılık, aynı anlama gelmek üzere restorasyonculuk yeni bir ivme kazandı. Benim dikkatimi çeken ve burada dikkatinizi çekmek istediğim nokta, düzenlenen kutlamalarda devrimci mübalağaya pek az rastlanması.
Yani pek az kişi Rojavada devrim oluyor söylemini Yunanistandaki referandum sandığına uyarlamaya kalkıyor. Kimse emperyalizmin yenilgiye uğratıldığını, devrimin yükseldiğini, bunun sosyalizm doğrultusunda büyük bir adım olduğunu anlatmıyor.
Abartmanın yerine iler tutar tarafı olmayan bir reformizm parlatılmakta: Yunan halkı boyun eğmemiş; dayatmaları kabul etmemiş
Bu kadarı yetmeyecektir. Çünkü yarısı, hakikaten doğrudur.
Yunan halkı hakikaten Avrupa egemenlerinin kurduğu baskıya tepki gösterdi. Komünistler hiç kuşkusuz emperyalizme teslim olma seçeneğini onaylayan bir güruh yerine, tepki veren bir halkı tercih edeceklerdir.
Peki, bu yeni bir şey midir? Yunan emekçileri krizin ardından kaç milyon olup sokaklara çıktılar? Kaç kez işçi sınıfı genel grev örgütledi? Bir halk boyun eğmezliğini kaç kere kanıtlamak zorundadır?
Ama bu kadar!
Bu kadar olduğunu söyleyince dünyanın bütün reformistleri sollarına dönüp sövmeye başlıyor: Kibirliymişiz! Olmadık duaya amin dememek, uydurmaya başlayıp kapitalizmi aklamamak kibir anlamına geliyorsa, canımız sağ olsun!
Reformizmin, bir tek Yunan halkının boyun eğmezliği kısmı hakiki bir yan içeriyor. Diğer yarısındaysa burjuva siyaseti ve onun organik parçası olarak rekabetçilik var. Syrizayı AB emperyalizmiyle pazarlığında güçlü kılan tek faktör halkın oyu olmadı. Elde sadece bu olsaydı, oportünistlerin referandumu falan boş vereceklerine emin olabilirsiniz. Parlamentarizm ve burjuva demokrasisinin ortaya çıkarttığı veriler, kendi başlarına bir hiçtir.
Referandumdan Syrizanın istediği sonucun çıkmasından önce ABDden işaret geldi. ABDye göre Avrupa Yunanistana daha anlayışlı davranmalıydı. Bu arada Syriza-Anel koalisyonu Ege adası Karpatosta yeni NATO üssü için yeşil ışık yakmıştı bile. Yunan hükümeti Rusya-Batı dengelerine oynamayı da ihmal etmedi
Emperyalizme bağımlılık, merkezle bağımlı ülke arasında rekabeti dışlamaz. Reformizmin diğer ve çok daha hakiki yarısında işte bu var.
Ancak hakikilik derecesi, reformizmin, içinde bulunduğumuz tarihsel dönemde iler tutar tarafı olmadığı durumunu değiştirmiyor. Syrizacılarımızın Yunanistanın borçları silinsin türünden dile getirdikleri talepleri, aklı evvel bir Troçkist strateji uzmanı çıkıp geçiş talepleri diye mi yutturmaya mı kalkar, yoksa aşamacılıktan, demokrasicilikten yılmamış bir eski solcu önce demokratik devrim diye mi güzellemeye tabi tutar; onu kestiremiyorum. Ama bildiğim bir şey var: 20. yüzyılın son çeyreğinde emperyalist kapitalist sistemin görülmemiş bir karşı-devrimci taarruzundan başka anlama gelmeyen neo-liberalizm, 2008 krizinden sonra sahiplerince terk edilmedi. Taarruza devam etmek için güç toplamaya çalışıyorlar. Güç toplamak için de karşı-devrimci taarruzu sürdürmeye
Dolayısıyla, örneğin borçların iptal edileceği, uluslararası planda borçlu ülkelerin ve kapitalist toplumlarda ezilenlerin bir biçimde kendilerini parçası hissedecekleri uzlaşmaların inşa edileceği bir kurgu yok ortada.
Reformizm bu nedenle iler tutar tarafı olmamaya devam ediyor. Syriza reformizmi Yunan halkının önüne, Komünist Partinin gündeme getirdiği gibi emperyalizmden kopuşu değil, pazarlığı koyup oylattırdı. Bayram bir iki gün sürer. Sonra kırk katır mı kırk satır mı noktasına gelinir. NATO üsleriyle, geri ödeme planından kurtarılan paranın başka bir yolla acısının çıkartılmasıyla, sağcılar söylediğinde inandırıcılığı kalmayan kemer sıkmanın bu sefer solcular tarafından ulusal görev olarak sunulmasıyla
Boyun eğmeyen emekçi komşumuz böyle bir noktada dengeye oturtulamayacaktır. Çağımızda reformizmin parlatılmasının sınırları çok geniş olamıyor. Reformizm, iltihak ettiği kapitalist sömürü gibi tık nefes kalmaya mahkûm.
Syriza'nın iktidara gelmesinin olumlu ve olumsuz yanları var. Olumlu yanı halkın beklentilerinin karşılıksız çıkmasıyla bu tür partilerin sosyalizmle bir ilgisinin olmadığının anlaşılması olacaktır. Syriza ve Podemos gibi sol liberal partiler kapitalizmin içine düştüğü bunalımlarda halkın tepkisini düzene bağlamaktan başka bir iş yapmıyor. Olumsuz yanıysa beklentilerin karşılıksız çıkmasıyla birlikte sistemin bunu sol aleyhine kullanmasına yol açacağıdır. Syriza koalisyon aşamasında Yunanistan Komünist Partisi'ni müttefik olarak görmemekle yanlış yapmıştı, bu duruşu bile onun halkın öfkesini sisteme bağlama hedefi olduğunu göstermişti. Yunanistan'daki gelişmeler bize reformizmin halkın sorunlarına çare olamayacağını gösteriyor. Kendisini syriza'ya benzetmeye çalışanlara duyurulur!
Sitemiz Bir Paylasim
Forum sitesidir Bu nedenle yazı, resim ve diğer materyaller sitemize
kayıtlı üyelerimiz tarafından kontrol edilmeksizin eklenebilmektedir. Bu
nedenden ötürü doğabilecek yasal sorumluluklar yazan kullanıcılara
aittir. Sitemiz hak sahiplerinin şikayetleri doğrultusunda yazı ve
materyalleri 48 Saat içerisinde sitemizden
kaldırmaktadır.
Bildirimlerinizi info@solpaylasim.com adresine
yollayabilirsiniz.
