Solcu düşmanından devrimci analiz mi olur? O analiz yapıyor, sen onun üzerinden sol düşmanlığını ortaya koyuyorsun. Seni takip etmiyorum, orada yazdıklarını sana hatırlatıyorum. Buraya gelip oportünistlik yapıyorsun. İki tarafta ortak olan tek şey kürt milliyetçiliğin. Orada da sol düşmanlığı yapıyorsun, burada da yapıyorsun. Orada kuyrukçu olmayan solu hedef tahtası yaptığın için kimse sana ses çıkarmıyor, ciddiye almıyor, burada böyle bir olanağı bulamıyorsun. Göze batıyorsun. Sana sürekli olarak solcu olmadığını, solu bilmediğini söylüyorum. Bu yüzden söylüyorum. Her başlığı kirletmeye neden oluşunun nedeni de bu.

Solcu düşmanından devrimci analiz mi olur? O analiz yapıyor, sen onun üzerinden sol düşmanlığını ortaya koyuyorsun. Seni takip etmiyorum, orada yazdıklarını sana hatırlatıyorum. Buraya gelip oportünistlik yapıyorsun. İki tarafta ortak olan tek şey kürt milliyetçiliğin. Orada da sol düşmanlığı yapıyorsun, burada da yapıyorsun. Orada kuyrukçu olmayan solu hedef tahtası yaptığın için kimse sana ses çıkarmıyor, ciddiye almıyor, burada böyle bir olanağı bulamıyorsun. Göze batıyorsun. Sana sürekli olarak solcu olmadığını, solu bilmediğini söylüyorum. Bu yüzden söylüyorum. Her başlığı kirletmeye neden oluşunun nedeni de bu.

Senin gibilerin ynında benim "sol düşmanlığım" koskoca bir sıfırdır. Savunduklarınız, yaptıklarınız,..... Sol'a zarar veriyor ama bundan haberin dahi yok.
Ya kardeşim olan biten belli, bu tip olaylardan kimin karlı çıktığıda belli. Bunu görebilmek için illada "devrimci analiz" yapmakmı gerekli?
Bak ben bu tip eylemlerin Sol'a zararını ve devlete olan faydasını görebiliyorum ve bundan dolayı eleştiriyorum ama sen ve benzerlerin hala göremiyor. Birazcık kafanızı kullansanız enerjinizi boşuna harcamazsınız.
Bana ne yazdiğımı hatırlatabilmen için ne yazdığımı bilmen gerekli. Ne yazdığımdan bihabersin ama bana hatırlatıyorsun güya. Bayağı gülünç çıkışların var.

«Savaşçıların Sesi»
Sinan Akkuş

Biz de sizi çok seviyoruz..



Savaşçıların Sesi

Savaşçıların sesi işitilir

yalnız, satılmış, köhne duvarların

gölgesi alınlara vurunca gün.



Sevgi ve adalet çağrılarıyla donanmış

Kutsal ateşten bile güzel,

Yiğitçe ölesiye ışıldayan yüzlerinin

insana soluk veren o düşlerini,

hatırlatıp doğrulunca yeniden

bilinir ki

serüvencilerin sesidir bu, işitilir

silahların, marşların korosu eşliğinde.



Her baharın türküsüdür işitilen

göğün mavisine umut eken

yarının türküsü, sonsuz damarıdır tohumların.



Doğruluğun ve aydınlığın hüküm süreceği

Yeni bir ülke özlemiyle aydınlanan Şafak,

Öldürülen çocukların kara selinden

kuşanılan yenilmezlik zırhıyla

doğarken bir mart sıcaklığında;

Savaşçılar, rüzgara güvenen ağaçlar gibi Bahtiyar,

sırtını yasladıkları kerpiç duvarların

rengini taşıyordu teslimiyetin bataklığına.



Ne ürkek sessizlik

Ne yeryüzünü saran umutsuzluk

Hiçbirinin uyuşukluğu değildi bu:

Yaşamın bilgeliğini yaratan

savaşan, savaştıran soluksuz inanç!

Ve onların bilinen tutkulu halleri.



İçlerini kaplayınca bir çağlayan

Başka denizlere dökülsün diye

Sevinçle, coşkuyla buluşturup haykırdıkları;

“Halkımız sizi çok seviyoruz”

adaletten ağırlaşmış elleriyle taşıyıp

yürüdükleri saraylara

uzun, upuzun yolculuğuydu

yoksulların sesleriyle yankılanan.

«Deli gömleği»
Emrah Emre


#BizDeSiziSeviyoruz

hangi çocuk ölmüşse onun ayağının dibinde delirmeliyim / ”sizi seviyoruz, sizi seviyoruz” / aklın hürriyete ihtiyacı var



beklemeyin uzaktan gelecek olanı, bakmayın

çıkarın naftalin kokan dolaptan deli gömleğimi

ve verin yeniden

daha yakına çekin sandalyenizi

birlikte delirmeliyiz

söz pezevenk, satıp duruyor tek tek sesleri

ses?

ses fahişe ve giymeliyim deli gömleğimi

hangi çocuk ölmüşse onun ayağının dibinde delirmeliyim

”sizi seviyoruz, sizi seviyoruz”

aklın hürriyete ihtiyacı var

yok yok

ben bu kumbarada tarihin sancısını biriktiriyorum

vazgeçtim gelecek olandan

gelecek olana gidiyorum

çıkarın naftalin kokan dolaptan deli gömleğimi

”sizi seviyorum, sizi seviyorum”

biraz daha yakından

Başka bir söze gerek var mı? Sıcağı sıcağına söylenmesi gereken her şey söylenmiş!



Şafak Yayla ve Bahtiyar Doğruyol'un anılarının önünde saygıyla eğiliyorum.

Biz de sizi seviyoruz.

Bahtiyar'a...

Ankara'dan bir DGB'li, Bahtiyar Doğruyol için yazdı...



Tişört giydiğinde dal gibi kolların ortaya çıkardı. İnce bileklerindeki elektronik saate durmadan bakardın. Demek ki planlıydı her işin. Demek ki yetişecektin bir yerlere. Bu incecik bedeninle her an rüzgârda uçacak gibi dalgalanır, sana bol gelen parkanın içinde kıvırcık başının üzerinde devamlı gülen bir dudak asardın. Yok, kızma benim bu “asardın” lafıma. Seninki samimiyetten siperdaşım. Tıpkı fotoğrafındaki gibi gülerken başını hafifçe eğerdin. Sanki bunca zulüm ve ölüm karşısında gülmek utanç verirdi sana. Her şeyi incelikle ve büyük bir nezaketle yapardın. Hatta ince parmaklarının çayı tutuşu bile bir çıtkırıldımlık içerirdi. Fakat öyle değilmiş yiğit siperdaşım. Senin Dil-Tarih’te faşistlere taş savuran ince parmakların şimdi bir tetiğe asılıyor. O kıvırcık başın kim bilir kanla yıkanıyor. Parkan sana bol gelirken, sen şimdi tarihe sığmıyorsun o dal bedeninle. Sen bizden öteye gittin ve ibreyi daha çok yükselttin. Bir savaşçı olup çıktın. Gülüşünde bile bir savaşçının nazikliği vardı her zaman. Uzun zamandır görüşmedik, göremedim seni; ama eminim hala aynı gülümseme ile yürümüşsündür ölüme. Julius Fuçik’in gülümsemesi asılı kalmış sende. De be siperdaşım, savaşanlar hep böyle mi güler?

Bir sorun olmuştu okulda sizinle başka bir siyaset arasında. Ben şahittim sadece olaya, beni de nasıl sorguya çekmiştin ya o gün? Kim bilir savcı nasıl korkmuştur? Şaka bir yana o gün benim tek başıma olmama rağmen dürüst davranmamı tebrik etmiştin. “Biz devrimciyiz olacak o kadar” demiştim sana. Sen de elinde yine çay ve yine o ince parmaklarla, başını hafif öne eğip gülümsemiştin. Seninle böyle ufak tefek bir sürü anımız var. Hiçbiri belki de hiç değerli değil. Belki de şehit düşmesen anlamı bile olmayacak şeyler. Fakat senin o insanın içine işleyen nazikliğini ve gülümsemeni herkes bilsin isterim. Sadece bu da değil. Çok toplu girişlere, toplu çıkışlara katıldık seninle, çok taş salladık faşistlere -ki hala bilmiyorum bizim fakülteden misin sen?-

Ey yarasından kan boşalıp da düşen siperdaşım; direngenliğin ve gülüşün eşitliğin ve özgürlüğün burçlarında kızıl bir bayrak gibi dalgalanıyor şimdi! Sen çok yaşa Bahtiyar! Kızıl bayraklar gibi rüzgârda dal bedeninle sallanan çocuk! Siperdaşım…

DTCF’den bir DGB’li

Kızıl Bayrak

Bir halkı sevmekle başlar her şey

Editör

5 Nisan 2015
Bir kez daha başlıyoruz. Sınıf mücadelesinin adil ve amansız eli her büyük yenilgide ve zaferde, her ricatta ve taarruzda bir kez daha dağıtır kartları. Saflar yeniden belirlenir, kanaatler zamanın mihengine vurulur. Halklar ile devrimciler birbirini karşılıklı sevmeye başlamışsa, halk devrimi çok uzakta olamaz.


Bahtiyar Doğruyol’un mezarına bırakılmış “Biz de sizi seviyoruz” yazısı

“Güvenilmez, kötülerin kötüsü, diplomat denen meslek kumarbazı insanların eli çabukluk, boş sözler ve sağlam sinirlerle oynadığı, ötekilerin hep oyuna getirildiği” bir oyundur, politika Stefan Zweig’a göre. “Kişiliğine güvenilmeyen, anlayışları kıt insanlarca” milyarların alnına kazılmış “modern bir alınyazısı.” 1

Ya bu ezilen milyarlar ve onların en bilinçli, en yiğit, en fedakâr kesimleri bu alınyazısını silip yenisini yazmak için harekete geçerse? Bu oyunu bozup halklar lehine yeniden kurmak için; politikayı bir alçaklıklar manzumesi değil onurlu bir destan olarak halkın ellerine vermek için seferber olursa? Cevap zindanlar, mezarlar ve engizisyon ateşleri olur. Sesini “demokratik yollar”la duyurması olanaksız hale geldiğinde –faşizm koşullarında hep böyle olur– başka yollar bulur halk ve öncüleri. Bu yüzden, 1970’lerden itibaren yeni-sömürgelerde sınıf mücadelesinin en etkili yollarından, sömürge devrimi kuramının en önemli unsurlarından biri ‘silahlı propaganda’ olagelmiştir.

“Silahlı propaganda nedir?” sorusuna kuşaklar boyunca verilebilecek bir örnek olay yaşadık; şehirleşmiş toplumumuzun ruhuna uygun bir şehir gerillası eylemi. Mirgün Cabas gibi bir burjuva demokratının bile anlayabileceği bir talep, iyi seçilmiş bir hedef, Kızıldere’nin yıldönümü gibi iyi bir zamanlama, “iletişim çağı”nda Twitter ve telefon üzerinden ulaşılan milyonlar ve tüm baskı, gözdağı ve korkutmalara rağmen on binlerden yükselen ‘Biz de sizi seviyoruz’ sesi. 2

Her şey olup bittikten sonra Recep Tayyip Erdoğan’ın yorgun ve solgun yüzünden dökülen “Bu ibretlik bir vakadır” sözü karşı cephedeki durumu gösteriyor. Görünüşe göre silahlı propagandanın ne olduğunu en az anlayan da onlar. Ölen savcının adının Adliye Sarayı’na verilmesinin bu eylemin etkisini güçlendirmekten başka bir işe yaramayacağını ya fark edemiyorlar ya da kendi gri propaganda mekanizmalarına fazla güveniyorlar.

“Silahlı propaganda, belli bir devrimci stratejiden hareketle, emekçi kitlelere elle tutulur, gözle görülür maddi ve somut eylemlerden hareketle, soyuta gider. Maddi olaylar etrafında siyasi gerçekleri açıklayarak, kitleleri bilinçlendirir, onlara politik hedef gösterir.” (Kesintisiz Devrim II-III, Mahir Çayan.)

Berkin Elvan’ın ardından 3 milyon insan yürüdü. Türkiye’nin en büyük cenazesiydi. Katillerinin yargılanması için yapılan sayısız demokratik eylemde yüzlerce insan gözaltına alındı. Ama Ceza Muhakemeleri Usul Kanunu ve Türk Ceza Kanunu’nun açık hükümleri ortada olmasına rağmen katiller açıklanmadı, dava açılmadı. Başlayalı iki yıl olmuş bir soruşturmanın dosyasında avukat dilekçeleri dışında bulunabilen tek şey isim, sicil ve resimleri belli, ancak ifadeleri alınmamış polislerin listesiyse, bir ilerlemeden söz edilebilir mi?

İki ruhun buluşması: Uykuları bölen korku

Buna rağmen bazıları ısrarla eylemin içinde bir “MİT yeniği” olduğunu, savcının dosyada “tam ilerleme sağlarken” rehin alındığını, bunların seçim öncesi AKP’nin ekmeğine yağ süreceğini söylüyor. Onlara göre düzenin adaletsizliğine karşı söylenip durmak dışında her şey ekmeğe sürülen bir yağ.

“Silahlı propaganda, her şeyden önce, günlük maişet derdi, vs. içinde kaybolan, emperyalist yayınla şartlanmış, düzenin şu veya bu partisine “umudunu” bağlamış kitlelerin dikkatini devrim hareketine çeker, uyuşturulmuş, pasifize edilmiş kitlelerde kıpırdanma yaratır.”

“İlk dönemde, yoğun sağcı propagandanın (oportünist yayın da dahil) etkisi ile kitlelerdeki şaşkınlık ve tereddüt, giderek devrim hareketine karşı sempatiye, eylemler karşısında, yüzündeki “adalet” maskesini bir kenara atarak baskı ve terörünü halkın üzerinde görülmedik derecede artıran oligarşinin çirkin yüzünü görerek ona karşı anti-patiye dönüşür.” M. Çayan

Çayan teorisine göre silahlı propaganda eylemlerinin amacı askeri hedeften ziyade siyasi sonuç yaratmaktır; propagandadır. Devleti, örgütü ve adalet anlayışlarını tartıştırmaktır. Eylemin tartışılmasını en çok isteyenler, eylemi yapanlar.

Devrimci eylemlerde istihbarat parmağı arayanlarsa, eylemlerin niteliğinden ziyade kendi düşünme biçimlerini gösteriyorlar bize. Tartışacak bir fikir üretemiyorlar. Gri propagandaya boyun eğmişler, beyinleri ele geçmiş, bu dünyada egemen sınıflardan habersiz bir şey yapılabileceğini akılları almaz olmuş. Bu paranoyadır ve önce içine yerleştiği bünyeyi yer bitirir.

Ülkemiz bir küçük burjuvalar ülkesi. Bu türden yorumların, ithamların her zaman alıcısı olur. Tuhaf çalışır böylelerinin kafası: Devrimci eylemlerin devlet şiddetini meşru kılmak için AKP taşeronluğunda yapıldığına, elektriklerin eylemi kolaylaştırmak için kesildiğine, iki devrimcinin savcıyı “tam da cinayeti aydınlatmak üzereyken” ortadan kaldırmak için ölümü göze aldığına ve daha birçok mantıksızlığa aynı anda ve bir tutarsızlık görmeden inanabilir.

Bu türden karalamaları sistemli bir biçimde yayarak eylemin halk üzerindeki etkisini kırmak isteyen iktidar ideologları ile bu yalanlara inanan milyonlar arasında bir ayrım yapmalı. Kitleler bu siyasi savaşta devlet açısından da devrim açısından da kazanılması şart bir konumda. “MİT yeniği” varsa, eylem sonrası başlayan bu kara propagandada aranmalı.

Yapılan eylem büyük bir sempati yarattı. Devlet bu sempatiyi kırmak, için geniş gözaltı ve tutuklamalara başvuruyor. Bu ise yeni ve devrimcilere daha yakın bir kuşağın ortaya çıkması ihtimalini doğuruyor. Silahlı propaganda teorisi, devrimci eylem ve sempatiye karşı devlet şiddetinin halkın kimi kesimlerini ürkütüp, pasifleştirebileceğini söylüyor bize. Öte yandan faşizmin korkusu, bu eylemle birlikte halk kesimlerindeki canına tak etmişlik duygusunun devrimci mücadeleye yönelik somut desteğe ve eyleme dönüşmesidir. Haziran ruhuyla Çağlayan ruhunun buluşması: İşte geceleri uykuları bölen, akıl dışı kara propagandaları başlatan korkunun kaynağı buradadır.

Kuşkusuz Çayanist teori ve pratik 43 yılda çok şey yaşadı ancak bunun kadar kitleleri ve düzeni sarsan, muhalif kesimde geniş bir sempati dalgası yaratan eylem, öyle her gün karşımıza çıkmıyor. Çünkü devrimci eylem dendiğinde insanların aklına gelen olumsuz çağrışımların ortadan kalkmasına hizmet eden bir eylem oldu, Şafak ve Bahtiyar’ın eylemi.

Hemen her kesimden insanın 31 Mart 2015’i 30 Mart 1972 ile, Çağlayan’ı Kızıldere ile kıyaslaması etkinin büyüklüğünü gösteriyor. Evet, tarihin gözleriyle baktığımız zaman, bu eylem yeni bir Kızıldere’dir. Bir teori, on yıllar boyunca en elverişsiz koşullarda pratik sonuçlar yaratmaya devam ediyorsa, bu onun güçlü ve sağlıklı olduğunu gösterir.

Muharrem Karataş ve Serdar Polat’ın benzer bir sebeple Dikmen’deki Emniyet Müdürlüğü’ne yaptığı roketli eylem Gezi kitlesinde bu boyutta bir etki yaratmamıştı. Bit yeniği arama eğilimi çok daha güçlüydü. Oysa şimdi kitleler şiddet fikrine daha yakın. Bugün çok daha fazla sayıda insan, Şafak ve Bahtiyar’ın ismini Gezi şehitlerinin yanına yazmaya hazır. Eylemcilerin “halkımız sizi çok seviyoruz” sözüne karşılık yükselen “biz de sizi seviyoruz” sözü bunu gösteriyor.

İşin silahlı siyaset yanı bir yana ülkemizde bu mücadele ve devletin karşı mücadelesi büyük oranda psikolojiye dayanan bir hat izledi. Hani Yaşar Kemal “İnsanlarla oynamamalı. Bir yerleri var, bir ince yerleri, işte oraya değmemeli” diyor ya… Devlet baskı ile insanları susturmaya çalışıyor ama uyguladığı şiddet bir noktaya geliyor ve anlamını yitiriyor, iki kişi sadece iki kişi hayatından vazgeçmeyi göze alıyor ve iktidar akşama kadar ne yapacağını şaşırıyor. Baskı ve yalan üzerine kurulu düzen sarsılıyor.

Eylem iktidar kavgasını da hareketlendiriyor. Karşılıklı suçlamalar eksik olmuyor. Fethullah‘ın içeri atılmış polis kadroları bu krizi içerden çıkmanın bir vesilesi yapmak istiyor. Daha önce Emniyet’te DHKP/C masasına bakan Serdar Bayraktutan avukatı aracılığıyla yaptığı açıklamada “DHKP/C eylemcisi asla teslim olmaz” diyor. İktidar krizinin sertliği normalde kamuoyu önünde söylemedikleri sözleri açıkça söyler hale getiriyor.

Savcıdan bahsedenler “görevini yapan savcı” diyorlar boyuna, görevini yapsaydı gerçekten, bugün Berkin Elvan eylemini değil, davasını konuşuyor olmaz mıydık?

“Metropol solu rahatsız”

Güçlü jestler güçlü mimikler doğurur; öyle ani ve güçlüdür ki bunlar, yüzlerde maske durmaz artık, patır patır düşer. Gezi gibi Çağlayan da çok maskeler düşürdü, çok kafaları karıştırdı.

Devletin ve çatışmaya şahit olan demokrat gazetecilerin açıklamalarını karşılaştırdığımızda çatışmanın son anlarının şöyle geçtiği anlaşılıyor. ‘Bir bomba patlaması, peşinden savcıya sıkılan üç el silah, sonrası bir sessizlik ve çatışma.’

Sanırız muhalif kesimin en azından bir bölümü devrimcinin naif ve mazlum olmasını benimsiyor, öyle olduğunda daha çok yakınlık hissediyor. Savcının eylemciler tarafından öldürülmemiş olması ihtimaline sarılanlara biraz da böyle bakmak gerek.

Sansür, gri propaganda ve Lenin’e yönelik istismar

Konu hakkında yazan sosyal medya hesapları, internet siteleri kapatılıyor, erişilmeleri imkânsız hale getiriliyor. Yayıncı gruplar tehdit ediliyor, peşinden özür ve hizaya girme mesajları geliyor. Medyanın neredeyse yalnızca kapitalist medya olduğu dönemde bile silahlı propaganda eylemleri beyaz karanlığı aşıp kitlelerin kulaklarına erişiyordu, sosyal medya çağında bunu engellemeleri olanaksız. Sansürden vazgeçmeyecekler ama asıl olarak bulanıklaştırma, dezenformasyon, yalan silahlarına sarılacaklar.

90’lar ruhuyla “terörü lanetleme” korosuna katılarak tam bir oligarşi partisi olduğunu bir kez daha ispatlayan CHP; burjuva-faşist yönetimi ve katliam sever sivil faşist MHP ile birlikte yargısız infaz şakşakçılığında ön sırada. Pislikleriyle AKP’nin istediği bulanık suya en çok katkı sunanlar da onlar.

Ama ne yazık ki yalnızca onlar değil.

Çağlayan’daki direnişi ilk duyduklarında ucuz komplo teorilerine sarılan bağzı solcular, büyüyen cüretin karşısında belki utanarak belki havaya kapılarak birkaç saatliğine destekçiye dönüştüler. Gezi’nin dönek liberalleri gibi “ilk üç saat onlar da destekledi” ama hepimizi kendileri adına utandıran çarkları gecikmedi.

Faşistler resmi koruma altında Şafak Yayla’nın köydeki evini kurşunluyor, televizyonlarda eski solcular devrimci şiddete saydırıyor. Gazetecilik başarılarını iktidarda yaşanan çatlaktan sızan belgelere borçlu olanlar, Berkin dosyasını açığa çıkarma uğruna canlarını verenleri karalıyor, savcıyı neredeyse bir melek ilan ediyor Tüm medya ve sosyal medyada sansür yayılırken, devrimcilere küfreden Aydın Engin gibilere ekranlar sonuna kadar açılıyor.


Lenin’in abisi Aleksandr Ulyanov 12 Nisan 1866 – 8 Mayıs 1887

Tüm bunları Lenin‘den, Troçki‘den alıntılarla süsleyip harmanlayarak yeni neslin önüne getiren de var. Bireysel terörizm, kör terör üzerine çok devrimci vaazlar veriyorlar. Bunların bakışına göre değerlendirdiğimizde Deniz Gezmiş de kör teröre verilmiş bir kurban. Ama tüm faaliyetlerinde Denizleri kullanıyorlar.

Narodnikler ya da Türkçede bilinen ismiyle Halkın İradesi örgütü üyeleri, işçi sınıfını örgütleme ihtiyacını reddediyor, Çarlık üyelerine yönelik silahlı eylemlerle sonuca varmaya çalışıyordu. Başarılı eylemlerine rağmen baskı karşısında tutunamadılar ve 1800’lerin sonunda tarihe karıştılar.

Lenin‘in abisi de Narodnik’ti. Silahlı eylemden asıldı. Lenin onu eleştirmekten ve yüceltmekten hiç geri kalmadı. Çarlık döneminde ölen, hapis yatan silahlı eylemciler de Bolşeviklerden hep saygı gördü.

Marksizm ve gerilla savaşı üzerine bir külliyat ve sayısız ülkeden sayısız deneyim var. Devrimci bir silahlı eylem olduğunda bunları bir yana bırakabilir, bugünün Türkiyesini 1900’lerin Rusyası ile aynı görebilirsin, hatta silahlı eylemciliği de yanlış görebilirsin, bu herkesin kendi bileceği iş. Ama Lenin’in sözleriyle bugünün devrimcilerine küfretmek, ajan demek kabul edilemez. Lenin’in, abisinin ardından yazdıkları ortada. O metin devrimci bir önder tarafından yazılmış olsa da duygusallıkla malûl görülebilir kimilerince. Peki daha sonraları yazdığı mesela şu cümleye ne demeli? “Her Bolşevikte biraz Narodnik ruh bulunmalıdır” diyor Lenin. Küfrederek, komplo teorisi üreterek içinizdeki ruhu öldürmeyin.

Bir eylem, yapan örgütle bir bağı olmayan bu kadar çok insanın duygularına, düşüncelerine tercüman oluyorsa orada bireysel değil toplumsal bir olay vardır. Bunun Marksizm’de de sosyolojide de karşılığı bellidir.

Sanki “İç Güvenlik” denen devlet terörü yasasına karşı ciddi tek bir direnç göstermişler gibi, devrimci direnişi, üstelik çoktan kabul edilmiş o yasanın meşrulaştırıcısı olarak gözden düşürmeye çalıştılar. Sanki meclisteki “solcu” milletvekilleri tek bir önemli dönemeçte tek bir ciddi sonuç ortaya çıkarabilmiş gibi; Gezi’de 8’ler, Amed ve Cizre’de 50’ler, Çağlayan’da devrimciler kurşun ve bombayla öldürülürken medyatik ve istisnai çıkışlar hariç tek bir ciddi parlamenter direnç gösterebilmişler gibi seçim gündemlerinin gölgede kalmasına ağıt yakıyorlar.

Meclisteki 550 ceylan derisi koltuğun 550’sini alsanız ne olur? İşte cellatların namlusunun ucunda halklarınız; işte takım elbiseleriniz, tayyörleriniz ve yasak savan –sık sık da su bulandıran– basın açıklamalarınızla siz. Hani parlamentoyu kilitliyordunuz? İç güvenlik yasası 32 karşı oyla, ondan çok değil yarım saat sonra geçen ve saraya özel teşkilat ve örtülü ödenek getiren yasa 19 karşı oyla geçti.

Gezi’de öldük, Kobanê’de öldük, Cizre’de öldük, Çağlayan’da öldük. Kırmızı Pazartesi’de cinayetin gelişini gördüğü halde ses çıkarmayan esnafdan farklı ne yaptınız?

Fransız düşünür Sartre bu tipleri yazıyordu o ünlü Yeryüzünün Lanetlileri’ne Önsöz’de:

“Metropol Solu rahatsız: Yerlilerin gerçek kaderinin, maruz kaldıkları acımasız baskının farkındadır, isyanlarını kınamaz, bunu kışkırtmak için elimizden geleni yaptığımızı bilir. Ama bu durumda bile sınırlar olduğunu düşünür: Bu gerillalar benimsenmek için şövalyece davranmalıdırlar; insan olduklarını kanıtlamanın en iyi yolu budur. Bazen sol onları ayıplar: “Fazla ileri gidiyorsunuz, sizi daha fazla destekleyemeyiz.”

Çelik yeleklerin karşısına dikilen devrimci yürekler, çok güçlüdür ama silahlı propaganda sihirli propaganda değil. Mahir’in bize ısrarla hatırlattığı gibi, diğer mücadele yöntemleri ile tamamlanmadığı sürece eksik. Devrimciler 15 yaşında bir çocuğun 16 kilogram bedeni için canların ortaya koyuyorlarsa, bizim halk olarak, sosyalistler olarak ne adalet talebini –dünyanın en haklı talebini– dile getirirken korkmaya ne de safımızda grev kırıcılığı, eylem kötüleyiciliği yapanları eleştirirken tereddüt etmeye hakkımız var.

Bu eleştiriyi en çok da yakına doğru yapmalıyız. Mahirlerin, Denizlerin, İboların, Mazlumların öyküleriyle büyüyenler; nerede olmak istiyorsanız orada durun, oy vermek istiyorsanız verin istediğinize. Ama Mahirlerin ölüsünü yüceltip yaşamlarına hasımlık yapanların sizi yer aldığınız konumdan utandıracak söylemlerine prim vermeyin.

#BizDeSiziSeviyoruz: Silahlarla kitlelerin karşılıklı aşkı

“Dünyayı güzellik kurtaracak, bir insanı sevmekle başlayacak her şey,” diyor şarkı. Her şey halklarını çok ama çok seven 10 yürekli devrimcinin 3 tutsak yoldaşları için savaşı ve ölümü göze almasıyla başladı. Kızıldere yaşandığı yıllarda büyük bir yenilgi, zor yetişen devrimcilerin kolay harcandığı bir macera, hatta ABD tezgâhı olarak kötülendi. Bakkal hesaplarının, kuramsı küfürlerin hepsi geçen yıllarca yüz kızartıcı beyanlar çöplüğüne süpürülürken Türkiye ve Kürdistan dünyadaki en köklü, en uzun süreli ve en direngen öncü savaşının ülkesi oldu. Kirlenmiş bir kir tabakası gibi kurumsallaşan askeri darbe, kendini birkaç yılda bir yeniden ürete ürete kitle katliamlarına, kan banyolarına, nazileri kıskandıracak işkencelere imza atarken “Kızıldere son değil” diyenler haklı çıktı; Kızıldereler kendini yüzlere kez kuşatılmış evlerde, dağ koyaklarında, zindan köşelerinde küllerinden doğurdu.

Ve tam 43 yıl bir gün sonra dünyanın en görkemli ilan-ı aşklarından birine dönüştü. Halklar ve öncüleri birbirine yeryüzünün gözleri önünde “Sizi seviyoruz” dedi.
İnsanı insan olarak, dünyayla ilişkilerini de insani ilişkiler olarak kabul ederseniz; sevgiyi yalnız sevgiyle, güveni yalnız güvenle, vb. değiş tokuş edebilirsiniz Karl Marx

“İnsanı insan olarak, dünyayla ilişkilerini de insani ilişkiler olarak kabul ederseniz; sevgiyi yalnız sevgiyle, güveni yalnız güvenle, vb. değiş tokuş edebilirsiniz” diyordu Karl Marx 1844 Elyazmaları’nda. Sevgi sevgiyle, güven güvenle bir günde binlerce kez değiş tokuş edildi. “Başkalarını etkilemek istiyorsanız, gerçekten başkalarını canlandıran ve yüreklendiren biri olmalısınız” diye ekliyordu Marx. İki devrimcinin; dengbêjlerin, rapsodların, destancıların en yürekli kahramanlarıyla kıyas kabul eder cüretleri binlerce insana bulaştı. Bir adaletsizlik silahına dönüşmüş hukuk mekanizmalarının suratına suratına “Sizden nefret ediyoruz, canına kıydıklarınızı seviyoruz” diyenler her şeyin gerçekten de Sait Faik’in dediği gibi “sevmekle” başladığını gösterdiler. İki cephe olduğunu, bir tarafta “milletin a.ına koyacağız” diyenlerin, diğer tarafta “Halkımız sizi çok seviyoruz” diyenlerin olduğunu gördüler. Sevgi korkuyu yendi. Sevgi ölümü yendi. Romantizmse romantizmdi, ama iki genç devrimci öğrencinin kurşunlarla delik deşik bedenleri kadar da gerçekti. Kinik solcular istedikleri kadar alaya alsınlar, devrimcilerin on yıllardır haykırdığı sloganların her harfi gerçek çıktı.

Bir kez daha başlıyoruz. Sınıf mücadelesinin adil ve amansız eli her büyük yenilgide ve zaferde, her ricatta ve taarruzda bir kez daha dağıtır kartları. Saflar yeniden belirlenir, kanaatler zamanın mihengine vurulur.

Geziler yalnızca milyonların sokağa çıktığı yerde değildir, Gezi, halkın faşizme karşı haklı taleplerinin haykırıldığı yer yerde, Gezi şehitlerinin hesabının sorulduğu her yerde yaşar. Halk bitti demeden bitmez.

Tüm şikâyetler yenilgiyle ya da yanılgıyla geri alınsa bile, “kamu davası” kapanmaz. Düşen her devrim şehidi bütün örgütlerden, bütün ailelerden önce devrimin şehididir.

Halklar ile devrimciler birbirini karşılıklı sevmeye başlamışsa, halk devrimi çok uzakta olamaz. ☆

siyasalsol