Siyasal özgürlük adı altında liberal savrulmaya uğramış partilere sosyalizm sürecinde yer olmamalı. Bu konunun tartışılacak bir yanı da olmaması gerekir. Siyasal devrim sürecinde mücadele eden, devrime katkı koyan parti ve örgütlerin devrimden sonra iktidarı ele geçiren parti tarafından yasaklanması ise başka bir konudur. Benim savunduğum siyasal devrim sürecinde iktidarın alınmasına katkı veren partilerin yasaklanmaması yönündedir. Siyasal özgürlüğü bu şekilde yorumluyorum.

[size=2]Bir ülkenin siyasal devrim sürecinde birden fazla sosyalist parti etkide bulunmakta ve hepsi de kendi gücü oranında devrime katkı yapmaktadır. Bu süreç sonunda oluşabilecek siyasi devrim ve sonrasında tek bir sosyalist partinin ülkede egemenlik kurmaya çalışması burjuvazi proletarya çatışmasının yanına   sol fraksiyonların çatışmasını da getirmez mi? Bunu önlemek için sosyalizmde tek bir sosyalist parti yerine birden fazla sosyalist partiye yer açılamaz mı? Böylece birbirini denetleyen partilerin varlığı da sosyalist kuruluş sürecinde yanlış yapılmasının önüne geçebilecek bir yöntem olarak değerlendirilemez mi?[/size]

Sosyalist bir devrim komünist bir öznenin öncülüğünde gerçekleşecektir. O süreçte birkaç sosyalist parti-örgüt siyasal devrime katkı da koyacaktır. Ama onlar arasından biri mutlaka öne çıkacak ve hareketin öncülüğünü ele alacaktır. Tersi mümkün değildir. Öne çıkacak ve yığınları peşinden sürükleyerek siyasal devrimin temel gücü olan öncü parti de siyasal iktidarı   ele geçirecektir. Sorduğunuz soru, anladığım kadarıyla, o aşamaya kadar devrime katkı yapan diğer sosyalist partiler ne olacaktır?

Bence böyle bir sorunun yanıtı o verili durumun nesnelliğiyle ilintilidir ama birden fazla sosyalist partinin olması, birinin iktidardayken diğerlerinin "muhalefet"te olması ve "denetçi" durumunda olması,-değinilmemiş ama ekleyelim- serbest bir seçim sonrasında iktidar değişikliğini de içeren bir sistemin bulunması vb. -tartışılmak istenen de buysa eğer- konuya yine liberal bir eğilimin sokulması demektir. Sosyalist bir kuruculuk böyle bir ,şleyişe kurban edilemez. Süreç o koşullarda gereken bir işleyişi de mutlaka bulacaktır. Bu da, ya iktidarı ele geçiren öncünün sosyalist devrime katkı vermiş partileri kapsayarak aşması şeklinde olacaktır, ya da bu olmuyorsa, olamıyorsa o örgütlenmelerin kapatılması ve işlevsiz bırakılması şeklinde olacaktır.

Siyasal devrimin gerçekleştirilmesi marksist (sosyalist) bir ideoloye ve leninist bir örgütlenmeye ihtiyaç gösterir. Sınıf mücadelesinin kazanılması için böyle bir konumlanış ve tutarlılık şarttır. Siyasal devrimden sonra bu koşul değişmez. Değişmeyecektir. Hatta çok daha önemli bir hal alacaktır. Hem siyasal devrimden sonra sınıf mücadelesi çok daha çetin koşullarda geçeceği ve hem de o süreçte sosyalist kuruculuk gibi önemli bir işlevle karşı karşıya kaldığı için. Parti o koşullarda kendine muhalefet yaratamaz. Yaratmamalı ve böyle bir ortamın oluşmasına da izin vermemelidir. Zaten o süreç, temel ilkelerde bir farklılık taşımayanların birlikteliğini doğal olarak getirecektir. Yani büyük küçüğü kapsayacaktır. Temel ilkelerdeki farklılık ise doğal olarak bir yerden sonra yasaklanacaktır. Olması gereken de budur.

Kapitalizm yıkıldıktan sonra iktidara yerleşecek olan parti kendi ideolojisinin dışında bir yorumu kabul etmeyecekse, ortaya çıkacak olan siyasal düşünce monolitik bir yapı oluştur. Farklı yorumların bulunmadığı, düşünsel tartışmaların oluşmasına izin vermeyen bir siyasi ortam giderek kadük bir hal alacak muhafazakar statükocu bir ortamın da yeşermesine neden olacaktır. Böyle bir düşünsel platform devrimci dönüşümü gerçekleştiremez. Eleştiriye kapalı bir parti eleştirel mekanizmaların bulunmadığı devlet yapısı yanlışlıkların doğru olarak algılanmasına ve bu algının da giderek kökleşmesine yol açacaktır. Sovyetlerde uygulanan pratiğin sürekli olarak teorileştirilmeye çalışılması bu yanlışlıktan kaynaklanmıştır. Bütün bu olumsuzluklardan arınmanın yolu devrimden sonra farklı sosyalist partilerin de siyasi tabloda yer almasıdır.

Kapitalizm yıkıldıktan sonra iktidara yerleşecek olan parti kendi ideolojisinin dışında bir yorumu kabul etmeyecekse, ortaya çıkacak olan siyasal düşünce monolitik bir yapı oluştur. Farklı yorumların bulunmadığı, düşünsel tartışmaların oluşmasına izin vermeyen bir siyasi ortam giderek kadük bir hal alacak muhafazakar statükocu bir ortamın da yeşermesine neden olacaktır. Böyle bir düşünsel platform devrimci dönüşümü gerçekleştiremez. Eleştiriye kapalı bir parti eleştirel mekanizmaların bulunmadığı devlet yapısı yanlışlıkların doğru olarak algılanmasına ve bu algının da giderek kökleşmesine yol açacaktır. Sovyetlerde uygulanan pratiğin sürekli olarak teorileştirilmeye çalışılması bu yanlışlıktan kaynaklanmıştır. Bütün bu olumsuzluklardan arınmanın yolu devrimden sonra farklı sosyalist partilerin de siyasi tabloda yer almasıdır.