Cevap Tarihi: 05.01.2025- 06:08

---

Hayatın anlamını ''emek'' olarak niteler, Cengiz Aytmatov, Selvi Boylum, Al yazmalım romanında. Doğrudur, emek verilmemiş hiçbir şeyin derinliğine bir anlamı olamaz, sevginin bile. Biraz soyuttur belki, biraz daha somutlaştırılması ve daha da anlaşılır kılınması gerekir(di).

Ya da bir çoçuğun kendisi, bakışları belki çaresizliğinde bile yatan o delişmen umudu.

( Ama ortalık yerde de hiç umut kalmamış, çocuklarda, gençlerde bile artık umut yok. Herkes bireysel kurtuluşun peşine düşmüş...Denilebilir mi? Böyle bir şey olabilir mi? Umudun olmadığı bir yerde gelecek, daha güzel bir dünya kısaca ve de özetle YAŞAM olabilir mi?. Hiç katılmıyorum. Her koşulda bir umut vardır. Her gecenin mutlak bir sabahı olduğu gibi... Yeter ki açık olalım, yeter ki, Dostoyevski'nin önerdiği biçimiyle gerektiğinde içimizi açalım, içimizi açmaktan asla çekinmeyelim. Zaman uçup giderken ve bir şeyler sürekli geride kalırken ve gelecekte hepimizi de o kaçınılmaz son beklerken...İşte Victoria da öldü. Kavuşamadan, sevgisini yaşayamadan öldü.)

Hayatın anlamı en somut biçimiyle sevgidir. Aşktır, gerçek gerçek arkadaşlıklar ve dostluklardır. Hayata anlam katan şeydir, hayatı anlamlı kılan, güzel kılan şeydir sevgi, aşk, ve sevgiyle bezeli arkadaşlıklar, dostluklar...

En kötüsü sevginin, aşkın yaşanmıyor oluşu...
Hayatımızın pek çok an'ında olmadı, belki E.Fromm'un dediği gibi ''olamadığımız için'' olmadı, olmuyor...

Camus belki ''iç'ini açmamak''tan söz eder ama, bence ve de özetle içimizi açamadığımız için, hep kilitli bıraktığımız ve hep gecelerde, o uzun ve karanlık gecelerde sadece kendimize ve de duvarlar üzerimize yürürken...

...sevgi de aşk da gerçek arkadaşlıklar ve dostluklar da yaşanmıyordu bu ülkede.